Pod wiatr

Drugi tomik poetycki autorstwa Wojciecha Ziemby odsłania przed czytelnikiem ciemniejsze aspekty ludzkiej natury. W omawianym zbiorze wierszy, artysta skupia się na niepokojących elementach egzystencji, które symbolicznie oddaje utwór pt. "Dzika natura". Przenikliwe obrazy, takie jak "czarne klucze" na rozdzielonym niebie czy "krzyki dzikich hord" przebijające się do uśpionej ziemi, niosą ze sobą wizję świata pełnego napięcia i kontrastów.

Ziemba prowadzi nas przez meandry czasu i kultury, nawiązując do klasyków, którzy zostają przytaczani wbrew upływającemu czasowi. Zwierzęta, jak królowie, wydobywają na wierzch umarłe troski, a wyobraźnia zdaje się przeplatać z rzeczywistością. W miarę nastania nowych dni, które przynoszą ze sobą wiekową spuściznę, w ludziach rodzi się nowy rodzaj twórców – poeci uśpieni, a zarazem obudzeni do smutku.

Metaforyczne rzeki liter zaczynają tworzyć lasy pełne krzyków, symbolizując wewnętrzne zmagania i konflikty. Agresja ujawnia się w formie porostów i mchów na drzewach przemocy, a nieśmiertelność przybiera formę dźwięków nocy. Głupota i nierozumność żyją na pierwszym planie, podczas gdy obcy, wyglądający z nadzieją na wyzwolenie, kierują swe prośby ku ostatecznemu skokowi w śmierć.

Wojciech Ziemba za pomocą poezji stara się odpowiedzieć na pytania o ludzką naturę, oferując refleksję nad naszym miejscem w świecie pełnym niepewności i sprzeczności.