Ocalałe serca

,,Ocalałe serca” to książka, której czytanie boli.
Boli, ponieważ jest to książka, która porusza niesamowicie trudne tematy, z którymi normalnie, w życiu codziennym większość z nas nie ma bezpośredniej styczności.

Autorka przedstawia je w bardzo emocjonalny sposób, który sprawia, że czujemy ogromne współczucie dla bohaterów i najchętniej chcielibyśmy wejść do ich świata i ich tak po prostu wspierać w tym wszystkim.

Pokochałam tych bohaterów, pomimo ich wad. Nie byli idealni, ale to właśnie czyniło, ze stali się jeszcze bardziej autentyczni, namacalni, prawdziwi. Nie zliczę ile razy podczas czytania tej historii spłynęły mi łzy, ponieważ ciężko było je zahamować.

Niesamowicie drażniła mnie narzeczona głównego bohatera, która zachowywała się tak, jakby tak naprawdę nic bardzo złego się nie stało. To był ten czarny bohater w powieści.

Natomiast moje serce skruszyli rodzice głównej bohaterki, którzy byli wsparciem i okazali zrozumienie w najgorszych sytuacjach.

Jeśli szukacie książki, która jest wyciskaczem łez, i o której z pewnością nie zapomnicie, to po prostu po nią sięgnijcie

To nie jest historia dla każdego. Uważam, że już na początku książka powinna zawierać tzw. "trigger warning" - pojawiają się tu sceny przemocy seksualnej (nie są bardzo obrazowe czy szczegółowe, ale jednoznaczne), dlatego wrażliwym czytelnikom może być trudno przez nie przejść.

"Ocalałe serca" nie należą do kategorii lekkich, słodkich romansów. To trudna, mroczna opowieść o uczuciu rodzącym się w prawdziwym koszmarze, o czymś, co nazwałabym "brudną miłością". To, co bohaterowie przeżywają, to piekło, ale właśnie ono zbliża ich do siebie i pozwala przyznać się do uczuć, które od dawna się w nich tliły.

Jennifer Hartmann nie daje nam czasu na spokojne wejście w historię, poznanie lepiej bohaterów - niemal od razu wrzuca nas razem z nimi w wir wydarzeń i ciężka atmosfera towarzyszy nam praktycznie do końca. Dlatego warto wiedzieć, że to nie jest książka na odprężający wieczór.

Dean - z początku można pomyśleć, że to typowy "niegrzeczny chłopiec", jednak nic bardziej mylnego. Okazuje się odważnym, szarmanckim, emocjonalnie dojrzałym mężczyzną, gotowym do poświęceń.

Cora - rozdarta, pełna wewnętrznych sprzeczności, momentami gra w "ciepło-zimno", ale jej zachowanie jest w pełni zrozumiałe w kontekście tego, co przeszła i z czym przyszło jej się mierzyć wraz z powrotem do "rzeczywistości".

Oboje próbują poskładać swoje życie po traumie i znaleźć sposób, by żyć dalej. To niełatwa droga, a jednak autorka zostawia dla nich miejsce na nadzieję i możliwość wyjścia na prostą.

To książka wciągająca, dobrze napisana. Bohaterzy nie są przerysowani, żeby nadać im charakteru. Historia pełna jest bólu, ale i momentów czułości. Na pewno nie jest to lektura dla każdego, ale jeśli szukacie czegoś emocjonalnie mocnego i dalekiego od typowych romansowych schematów - warto sięgnąć.

To historia, która boli czasem oburza, ale pokazuje, że nawet z najciemniejszych miejsc można wrócić do światła 🕯