Mru Mru i leśny wieczór. Opowiadania na dobranoc dla dużych i małych

"Niedźwiadka spojrzała na Pustułkę i powiedziała z powagą: <br> - Jesteś ptakiem, Pustułką, która kocha latać. <br> - Zgadza się. To ja - przyznał ptak i popatrzył na rozpościerające się nad ścieżką niebo.<br> - I czy tak właśnie nie powinno być? - zapytała niedźwiadka i uniosła ostrożnie brwi. (...)<br> Pustułka zaczęła się śmiać (...). Wstała i rozpostarła skrzydła. <br> A później wzbiła się w powietrze wyżej niż kiedykolwiek wcześniej".<br> <br> Literatura skandynawska bardzo mnie ostatnio czytelniczo zafascynowała, teraz w gatunku książek dla... <br> No właśnie, do kogo skierowana jest ta książka? <br> W opisie czytam, że to książeczka dla przedszkolaków, to dlaczego ja tak bardzo się nią zachwyciłam?<br> Mam przeczucie, że ten klimat jest niepowtarzalny i niepodrabialny.<br> A z drugiej strony, taki typowy dla tego kręgu kulturowego: minimalistyczny w treści, ale głęboki w wymowie; refleksyjny, nastrojowy, dający pole do wyciszenia i poczucie zwolnienia, rodzi nastrój melancholii – taka dla mnie jest proza tworzona w krajach nordyckich.<br> <br> DLA DZIECKA, CZYLI… DLA KAŻDEGO<br> Ta książka to zbiór króciutkich opowiadań, takich właśnie idealnych do czytania kilkulatkowi przed snem.<br> Do tego ma dość minimalistyczne ilustracje, co razem z treścią powoduje dużą spójność - grafika nas zbytnio nie rozprasza a treść wręcz zaprasza do… odbycia podróży w głąb – siebie, swoich ograniczeń, przekonań na różne kwestie.<br> To, co mnie zafascynowało w tej książce to jej wielowarstwowość, choć nie ukrywam, mam takie oczekiwanie co do każdej w zasadzie książki dla dzieci.<br> Aby na płaszczyźnie odbioru sytuacji przez małego czytelnika była dostosowana do dziecka, natomiast na płaszczyźnie języka i tego również co "między słowami", do dorosłego. <br> Mamy wtedy idealne połączenie na poziomie treści, a przy tym nie „zajeżdżamy” rodziców czytających swoim dzieciom słabymi historyjkami.<br> Ta książeczka jest wyjątkowa pod innym też względem. Zostawia tu bardzo duże pole do popisu wyobraźni, bo historia kończy się nagle i zostawia nas w dużym niedopowiedzeniu.<br> Czasem zadziwieniu i lekkim szoku. No bo jak to tak? Ale że jak to możliwe, że już teraz się ta opowieść zakończyła?<br> Albo po prostu w miejscu, gdzie nasza wyobraźnia może sama wiele nam dopowiedzieć lub może nasze dziecko powie nam samo, co tam się na kartach tej książki wydarzyło.<br> Moje ulubione (najulubieńsze) opowiadanie w tej książce to "Łoś". <br> Jak to się stało, że Łoś najpierw nie chciał przejść przez pole a potem sam się nam na nim ukazywał? <br> Co się stało w lesie naprzeciwko, że tak zmieniło się jego podejście?<br> Jakie fascynujące zmiany w nim zaszły, że przełamał swoje początkowe bariery, by potem ukazać nam się w całej swojej wspaniałości? <br> Mi dech zapiera za każdym razem, kiedy ją czytam i myślę sobie, ile w nas, ludziach, tkwi potencjału, którego na pierwszy rzut oka albo nie widzimy albo nie potrafimy go wykorzystać.<br> Bo dla mnie między innymi jest ta powiastka - o tym, ile w nas i czego jest, zanim ktoś nam pokaże, że chyba niepotrzebnie stoimy w miejscu.<br> Z kolei w rozdziale o "Pisiec i Lis" rozmyślamy nad tym, co takiego mógł powiedzieć lis, że Piesiec za nic nie mógł sobie wyobrazić, aby usłyszeć z jego pyska jakieś słowa? Czego tak bardzo się bał i jakich słów się spodziewał?<br> A w tym o Piżmaku - jak długo obserwatorzy jeszcze będą śledzić znikający na wodzie ślad za nieobecnym już stworzeniem? Jak bardzo zapadło im w pamięć i schemat dnia, to że on codziennie o tej samej porze i w tym samym miejscu po prostu był?<br> Bo o czym my tak naprawdę czytamy, mają w rękach tę książkę?<br> Czasem trzeba nam dobrego, wzmacniającego słowa, trochę motywacji. Czasem takiego kopa, aby uświadomić sobie, gdzie jesteśmy. Niekiedy stanięcia obok kogoś, lub za nim, i uświadomienia mu, że przecież nie ma co się zanadto nad czymś rozwodzić, skoro natura (i my) jest, jaka jest. <br> Jakie prawdy przyjmujemy za pewniak tylko dlatego, że większość tak mówi i myśli? Nie weryfikujemy ani nie podważamy tego, co widzimy, bo uważamy, ze tak już jest, po prostu.<br> Te to nic innego jak nasze ludzkie dylematy i niekiedy schematy działania - uwięzieni w ramach nie podążamy ku innym wyjściom, bo nawet ich nie szukamy.<br> <br> CO O NIEJ SĄDZĘ?<br> Same superlatywy - nie widzę w niej słabych punktów.<br> Jestem absolutnie zachwycona tą książką, mimo że początkowo nie zrozumiałam zamysłu autora. Tak, przyznaje się zupełnie szczerze. Pomyślałam, że historyjka o Łosiu jest nielogiczna i niespójna. Ale potem nagle, bum! dotarło do mnie jak bardzo to fascynujące opowiadania, ile tam się kryje za tymi wszystkimi nieopisanymi zdarzeniami. Ile niewypowiedzianych słów kryje się w tych epizodach.<br> Jak bardzo chwyta za serce opowieść o Piżmaku, który pewnego dnia się nie pojawia...<br> To szalenie wartościowa pozycja, która daje bardzo duże pole do interpretacji, do czytania tej książki samemu (tak, sama za nią czasem łapię!), ale też do czytania i rozmów z dziećmi, które już można wciągnąć do takiej rozmowy i zadać pytanie: "Co tam się wydarzyło, po tej drugiej stronie karczowiska?". <br> Te króciutkie historie są bardzo klimatyczne i oszczędne w opisie, można by wręcz uznać, surowe. Ale jednocześnie tworzą nastrój wyciszenia i takiego wglądu w opisywaną rzeczywistość, naturę rzeczy.<br> Przedstawione opowiadania, bardzo proste w przekazie treści, są bardzo filozoficzne. Dlatego uważam, że kiedy dziecko przy nich zasypia, w nas dorosłych może wywołać efekt wręcz przeciwny - obudzić wiele obszarów do rozmyślań i autorefleksji.<br> Bardzo, bardzo ją polecam.<br> Nie dawajmy sobie podcinać skrzydeł, ale wypatrujmy takich niedźwiadków, którzy powiedzą nam czasem: "I czy tak właśnie nie powinno być?".<br> Dziś nie pomyślę, że książki z obrazkami są tylko dla małych dzieci, dziś poszukam tam wskazówek dla siebie...<br> Moja ocena 10/10<br> <br> Ostatni akapit. Ostatnie zdanie - Natalia Leszka