Pippi wchodzi na pokład

"Pippi wchodzi na pokład" to drugi tom z trylogii książek napisanych przez Astrid Lindgren. Od jakiegoś czasu czytam te książki i zachwycam się nad tym, jak bardzo dobrze są napisane.
Głównym plusem powieści jest postać głównej bohaterki. Pippi Pończoszanka jest najsilniejszą dziewczynką na świecie. Już w wieku 9 lat potrafi podnieść konia i unieść go. Jest też bogata, więc może sobie pozwolić na kupowanie słodyczy i mieszkanie w domu zwanym Willą Śmiesznmotką na obrzeżach małego szwedzkiego miasteczka. Nie ma tam dorosłych, którzy mówiliby jej, co ma robić, więc nie chodzi do szkoły. Dba o siebie i bawi się z dziećmi z sąsiedztwa, które mają na imię Tommy i Annika. Ma piegi, niedopasowane pończochy i rude warkocze. Nie ma nikogo, kto wiedziałby, jak się bawić tak jak ona!
W "Pippi wchodzi na pokład", drugiej już książce Astrid Lindgren, dziwaczna bohaterka po raz kolejny udowadnia, dlaczego dzieci ją kochają, a dorośli nie darzą sympatią. Zawsze mówi to, co chce, choć często są to bzdury. Zawsze robi to, na co ma ochotę. Śledzimy jej często skandaliczne wyczyny wraz z najlepszymi przyjaciółmi - Anią i Tomkiem. Kiedy Pippi podoba się pomysł wyjazdu z przyjaciółmi na wycieczkę szkolną, musi najpierw pójść do szkoły. Jak można się domyślić - nie będzie to normalny pobyt.
Ale moją ulubioną historią z "Pippi wchodzi na pokład" jest ta, w której Pippi wraz z Tommym i Anniką "wypadek na morzu. Robi to z powodu tego, ze jej przyjaciele rozbitków z zazdrością słuchają o jej niezwykłych doświadczeniach z rozbitkami. Rozdział o rozbitku może być moją ulubioną historią w całym cyklu Astrid Lindgren. Kto nie chciałby zostać rozbitkiem w stylu Pippi? Opis Anniki zasypiającej z ustami pełnymi czekolady, Tommy'ego prawie nie przejmującego się tym, że nie umyli zębów, podsumowuje wszystko.
Nie jest to moja ulubiona książka o Pippi Pończoszance. Myślę, że Lindgren zdecydowanie wyszły lepiej dwie pozostałe książki. Zakończenie jest trochę poruszające, książka w zasadzie jest nadal zabawna, lecz traci odrobinę tego awanturniczego nastroju, jaki mają inne historie o rudej dziewczynce.

Pippi Pończoszanka była moją ulubioną bohaterką, kiedy byłam małą dziewczynką. No przepraszam bardzo, ale jak tu nie zakochać się w najsilniejszej dziewczynce na świecie, która jest bogata i kupuje co chce... i mieszka sama... z koniem... i małpą. Postanowiłam po latach zrobić więc ponowną lekturę Astrid Lindgren. Jak mi się podobała książka?
To książka, w której Pippi idzie na piknik, rozbija się statku i odnajduje swojego zaginionego ojca. Jest więc zabawnie, dziwacznie... ale i wzruszająco. Na końcu zawsze mam gulę w gardle, niezależnie od tego, czy mam dziewięć czy dwadzieścia dziewięć lat... czy jestem starsza. Fabuła tej książki to po prostu rollercoaster emocjonalny w czystej postaci.
Im więcej o tym myślę, tym bardziej uświadamiam sobie, że Pippi jest prawdziwą ikoną feminizmu. Dba o siebie, nie polega na żadnym mężczyźnie (cóż, ma tylko dziewięć lat), jest hojna i robi, co chce. Jest sprawiedliwa, ale nie okrutna.Z drugiej strony, nie jest wzorem doskonałości wychowawczej, czego dowodzi, gdy sama pisze do siebie list. Jednak jak wiadomo - nie każdy jest ideałem.
Wydaje się, że jest to książka, w której Astrid Lindgren odnalazła właściwą dla siebie formę. Istnieje niezwykle duża różnica między pierwszym tomem - "Pippi Pończoszanką" a "Pippi wchodzi na pokład". Różnica polega na tym, że autorka w tej książce wreszcie wie do kogo chce pisać - wyłącznie dla dzieci. Ale oczywiście także dla każdego dorosłego, mającego w sobie wewnętrzne dziecko.
Uważam, że jest to książka wprost idealna dla dzieci. Rozwija ona wyobraźnię i pozwala odlecieć na inną planetę (choć akcja dzieje się w nieodległej Szwecji, przecież!). Zwłaszcza fragment o rozbitym statku jest pełen pięknych opisów przyrody i zawiera w sobie to wyjątkowe uczucie wolności, jakie daje dzieciństwo. Poczucie, że dni i chwile mogą trwać wiecznie.
Uważam, że to zabawne, wzruszające opowiadanie, łączące w sobie dobrą fabułę z ważnymi morałami, które nie zostały wypisane. "Pippi wchodzi na pokład" warta jest przeczytania i przez dzieci i przez dorosłych. Nadal, jak widać, kocham Pippi Pończoszankę.

"Pippi wchodzi na pokład" to drugi tom z trylogii książek napisanych przez Astrid Lindgren. Od jakiegoś czasu czytam te książki i zachwycam się nad tym, jak bardzo dobrze są napisane.
Głównym plusem powieści jest postać głównej bohaterki. Pippi Pończoszanka jest najsilniejszą dziewczynką na świecie. Już w wieku 9 lat potrafi podnieść konia i unieść go. Jest też bogata, więc może sobie pozwolić na kupowanie słodyczy i mieszkanie w domu zwanym Willą Śmiesznmotką na obrzeżach małego szwedzkiego miasteczka. Nie ma tam dorosłych, którzy mówiliby jej, co ma robić, więc nie chodzi do szkoły. Dba o siebie i bawi się z dziećmi z sąsiedztwa, które mają na imię Tommy i Annika. Ma piegi, niedopasowane pończochy i rude warkocze. Nie ma nikogo, kto wiedziałby, jak się bawić tak jak ona!
W "Pippi wchodzi na pokład", drugiej już książce Astrid Lindgren, dziwaczna bohaterka po raz kolejny udowadnia, dlaczego dzieci ją kochają, a dorośli nie darzą sympatią. Zawsze mówi to, co chce, choć często są to bzdury. Zawsze robi to, na co ma ochotę. Śledzimy jej często skandaliczne wyczyny wraz z najlepszymi przyjaciółmi - Anią i Tomkiem. Kiedy Pippi podoba się pomysł wyjazdu z przyjaciółmi na wycieczkę szkolną, musi najpierw pójść do szkoły. Jak można się domyślić - nie będzie to normalny pobyt.
Ale moją ulubioną historią z "Pippi wchodzi na pokład" jest ta, w której Pippi wraz z Tommym i Anniką "wypadek na morzu. Robi to z powodu tego, ze jej przyjaciele rozbitków z zazdrością słuchają o jej niezwykłych doświadczeniach z rozbitkami. Rozdział o rozbitku może być moją ulubioną historią w całym cyklu Astrid Lindgren. Kto nie chciałby zostać rozbitkiem w stylu Pippi? Opis Anniki zasypiającej z ustami pełnymi czekolady, Tommy'ego prawie nie przejmującego się tym, że nie umyli zębów, podsumowuje wszystko.
Nie jest to moja ulubiona książka o Pippi Pończoszance. Myślę, że Lindgren zdecydowanie wyszły lepiej dwie pozostałe książki. Zakończenie jest trochę poruszające, książka w zasadzie jest nadal zabawna, lecz traci odrobinę tego awanturniczego nastroju, jaki mają inne historie o rudej dziewczynce.

Pippi Pończoszanka była moją ulubioną bohaterką, kiedy byłam małą dziewczynką. No przepraszam bardzo, ale jak tu nie zakochać się w najsilniejszej dziewczynce na świecie, która jest bogata i kupuje co chce... i mieszka sama... z koniem... i małpą. Postanowiłam po latach zrobić więc ponowną lekturę Astrid Lindgren. Jak mi się podobała książka?
To książka, w której Pippi idzie na piknik, rozbija się statku i odnajduje swojego zaginionego ojca. Jest więc zabawnie, dziwacznie... ale i wzruszająco. Na końcu zawsze mam gulę w gardle, niezależnie od tego, czy mam dziewięć czy dwadzieścia dziewięć lat... czy jestem starsza. Fabuła tej książki to po prostu rollercoaster emocjonalny w czystej postaci.
Im więcej o tym myślę, tym bardziej uświadamiam sobie, że Pippi jest prawdziwą ikoną feminizmu. Dba o siebie, nie polega na żadnym mężczyźnie (cóż, ma tylko dziewięć lat), jest hojna i robi, co chce. Jest sprawiedliwa, ale nie okrutna.Z drugiej strony, nie jest wzorem doskonałości wychowawczej, czego dowodzi, gdy sama pisze do siebie list. Jednak jak wiadomo - nie każdy jest ideałem.
Wydaje się, że jest to książka, w której Astrid Lindgren odnalazła właściwą dla siebie formę. Istnieje niezwykle duża różnica między pierwszym tomem - "Pippi Pończoszanką" a "Pippi wchodzi na pokład". Różnica polega na tym, że autorka w tej książce wreszcie wie do kogo chce pisać - wyłącznie dla dzieci. Ale oczywiście także dla każdego dorosłego, mającego w sobie wewnętrzne dziecko.
Uważam, że jest to książka wprost idealna dla dzieci. Rozwija ona wyobraźnię i pozwala odlecieć na inną planetę (choć akcja dzieje się w nieodległej Szwecji, przecież!). Zwłaszcza fragment o rozbitym statku jest pełen pięknych opisów przyrody i zawiera w sobie to wyjątkowe uczucie wolności, jakie daje dzieciństwo. Poczucie, że dni i chwile mogą trwać wiecznie.
Uważam, że to zabawne, wzruszające opowiadanie, łączące w sobie dobrą fabułę z ważnymi morałami, które nie zostały wypisane. "Pippi wchodzi na pokład" warta jest przeczytania i przez dzieci i przez dorosłych. Nadal, jak widać, kocham Pippi Pończoszankę.