Księgi zapomnianych żyć

Zakazane książki. Tajemnicza aura wymieszana z magią. Historia miłości, która nie miała prawa istnieć. Zadziałała na mnie niczym silny magnes, nie umiałam się od niej oderwać. Zaintrygowała mnie od pierw-szej strony i nie przestała zaskakiwać.
Główny bohater Emmett, pokonany epizodem poważnej gorączki trafia pod skrzydła tajemniczej Sere-dith. Z dala od rodziny, w chacie wśród mokradeł ma nauczyć się zawodu oprawiacza książek. Nie wie, dlaczego został tam odesłany i po co oprawia się książki, które przecież są zakazane. Podczas pobytu u Seredith, w końcu zaczyna rozumieć, kim ma się stać i jakimi zdolnościami jest obdarzony, lub bardziej obarczony.
„Księgi zapomnianych żyć” to powieść o oryginalnej, osobliwej i intrygującej fabule. Jej klimat jest nie-zwykle tajemniczy, lekko gotycki i magiczny, który przylega do czytelnika niczym gęsta poranna mgła.
Barwna, wielowarstwowa, skacząca po osi czasu narracja pochłania i umiejętnie przenosi do innego świata. Świata, w którym można wymazywać wspomnienia, zarówno te bolesne, jak i te nikczemne czy haniebne. Z pozoru brzmi zachęcająco, prawda? Emmett jednak pragnie pamiętać, a jeszcze bardziej pragnie, żeby ktoś inny sobie przypomniał.
To opowieść pełna smutku, zwątpienia i zatracenia. Opowieść, w której bohaterowie walczą o swoje ja, prawo do bycia sobą, prawo do wspomnień i prawo do miłości, w świecie, w którym jest ona zakazana.
Autorka w cudownie metaforyczny sposób poruszyła poważne tematy, okryła je woalką magii, serwując czytelnikowi prawdziwą ucztę literacką jednocześnie zmuszając do refleksji.
Najzwyczajniej w świecie: urzekła mnie ta historia!

„Arogancja jest wtedy, kiedy się mylisz.”

Jaka jest książka Twojego życia?
[ reklama @czwartastrona ]

𝐊𝐒𝐈𝐄𝐆𝐈 𝐔𝐓𝐑𝐀𝐂𝐎𝐍𝐘𝐂𝐇 𝐙𝐘𝐂 to książka dziwna.

Dziwna, tak odmienna od tego co znałam do tej pory. A jednocześnie piękna i poruszająca struny w mojej duszy, o których myślałam, że już dawno obumarły.

To książka o świecie, w którym książki są czymś gorszym od diabła. To książka, w której zobaczysz, że wspomnień możesz pozbyć się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To książka, która pokaże, że oprawiacze byli niczym ręka Boga i potrafili wymazać, zetrzeć z powierzchni ziemi wspomnienia o najbardziej niegodziwych występkach.

Ale jest to także książka o sztuce introligatorskiej i o tym, jak bardzo ludzie potrafią poświęcić się pasji i powołaniu. O tym, że oprawa książki może być metaforą dla oprawy naszego życia.

To książka o miłości. Miłości, która nie powinna mieć miejsca, bo stanowi mezalians. O podchodach, delikatnych czułościach i wspólnych chwilach. O miłości, która wcale nie jest taka oczywista, ale obdarzamy nią osobę, która okazała nam dobroć i uwagę. Która stała się naszym domem. Ale pokazuje też tą złą stronę miłości. Która objawia się w pożądaniu władzy, bo za wszelką cenę pragniemy chronić swoje imię. Bo tak bardzo kochamy samych siebie.

To książka o potędze. Bo zaiste, moi drodzy, wiedza to potęga. Więc parafrazując - kto ma księgi, ten ma władzę. I nie jest to lekkie brzemię. Nie jest to też eleganckie i bezpieczne. Bo czymże jest potęga, jeśli musimy żyć w ciągłej trwodze?

To książka o egoizmie. O ciągłej potrzebie brania, chronienia siebie, stawiania siebie w świetle jupiterów, w którym nikt nie może dostrzec wewnętrznego zepsucia.

To książka o drodze po prawdę. Prawdę zagubioną lub schowaną głęboko poza zasięgiem naszego wzroku. Prawdę, która może uleczyć, a jednocześnie zrujnować. Prawdę, która może połączyć lub bezzwłocznie i nieodwołalnie rozdzielić.

To książka dziwna. Dziwna, ale piękna. Przeczytaj ją i powiedz - dasz napisać swoją księgę?

„Księgi zapomnianych żyć”

[współpraca reklamowa @czwartastrona]

Za co warto umrzeć?

Za wspomnienia? Za pamięć i niepamięć? A może za prawdę, akceptację, miłość i podejmowanie własnych wyborów?

Ta książka była specyficzna. Inna. Mająca w sobie tajemniczy i intrygujący opis, a także niepokojący środek.

Wow. Po prostu wow.

“Księgi zapomnianych żyć” to książka, która zaskoczyła mnie swoją treścią.

Miała w sobie coś nietypowego, nieokiełznanego.

Miała w sobie życia, a z nimi bolesne wspomnienia.

Miała w sobie miłość - zakazaną i trudną do zrozumienia. Dla innych.

A z nimi zawód, który był pogardzany. Oni - dzielący się na tych, którzy byli z powołania i wspomnienia zamykali w skarbcu oraz Ci, którzy bawili się w bazarek dla bogaczy.

Ci z powołania tworzyli piękne książki, w których wspomnienia były zamykane na kartach powieści.

Ci bazarkowicze sprowadzali się do krzywdzenia, niszczenia i odbierania tego, co najcenniejsze.

Przykre i dobijające.

Ta książka może i wydać się niepozorna, ale tak naprawdę księgi w niej zawarte były nasączone bólem, żalem, sekretami i wspomnieniami, a także historiami skupiającymi się na przeszłości, które mogłyby okazać się niebezpieczne.

A w miłości?

Mogące siać zniszczenie i zapomnienie.

Więcej wam nic nie napiszę, bo nie chcę wam zaspojlerować historii, ale…

Jest coś, czego mi zabrakło w tej książce - wyjaśnienia pewnych kwestii oraz zakończenie nie było dla mnie satysfakcjonujące i wydawało się być niedomknięte.
Klimat tej książki był świetny. Mokradła, bagna, nie te czasy, a opisy, jak i sama kreacja tego świata były obrazowe i łatwe do wyobrażenia. W tej historii po raz pierwszy spotkałam się z realizmem magicznym (chyba). To było coś innego. Coś nieoczywistego i coś dogłębnego. Potrzebuję więcej!

„Księgi zapomnianych żyć” to historia, w której pojawiły się okrucieństwa, krzywdy, manipulacje oraz walki ze sobą. Było niepokojąco, nastrojowo, ale i wciągająco.

Czytajcie!