Do niewidzenia do niejutra

Dwójka ludzi zamknięta w dwupokojowym mieszkaniu na jedną dobę. Akcja wydaje się być ograniczona zarówno w czasie, jak i przestrzeni. Jednak to tylko pozory, bo bohaterowie, przekraczając granice swojej codzienności, ujawniają nowych siebie. Autorka subtelnie nawiązuje do życia wykreowanego przez Zbyszka Cybulskiego, co pozwala wniknąć w pewne aspiracje i marzenia z minionych lat. Z sarkazmem rozwija portret współczesnych związków damsko-męskich, ukazując mechanizmy, które rządzą dzisiejszymi uczuciowymi grami.

W tej opowieści splatają się miłość i śmierć, pokazując, jak blisko siebie jednocześnie tańczą. To przypomnienie, że człowiek potrafi umrzeć z miłości lub kochać aż do granic śmierci. Bohaterowie nie ograniczają się tylko do swoich tęsknot, posiadają także fizyczność, której nie sposób zignorować. To ciała, które kuszą, prowadząc od czasu do czasu do grzechu. Zadajemy sobie pytanie: czy to, co przeżywają, jest formą polemiki z ideałami uwiecznionymi w kultowym filmie?