Cztery pory roku

Uważany przez wielu za najlepszy zbiór nowel Kinga, "Cztery pory roku" zawiera cztery opowiadania, na podstawie których nakręcono nominowany do Nagrdy Oscara film "Skazani na Shawshank". <br> <br> Czasami naprawdę nie lubię czytać książek Stephena Kinga... Nie, nie jestem szalony. Po prostu stresuję się, gdzie ją umieszczę na mojej liście najlepszych książek i jakie inne książki zostaną z niej zepchnięte!!! "Cztery pory roku" to po prostu arcydzieło. Po przeczytaniu większości epickich opowieści Kinga myślałem, że widziałem już autora w najlepszym wydaniu - ale nie, to jest jego najlepsze dzieło. Pisarstwo, postacie, fabuła, wszystko jest tu podkręcone. To doskonały przykład na to, że King jest nie tylko twórcą horrorów.<br> <br> Zacznijmy opowiadania "Skazani na Shawshank". Widziałem już ten film, podobnie jak większość społeczeństwa, ale jakoś nie miało to znaczenia. Wciąż z zapartym tchem wertowałam każdą stronę, nie mogąc się doczekać, co będzie dalej, mimo że znałem już zakończenie! Jest to opowieść o nadziei, odporności i przetrwaniu. Na tle ponurego więzienia te tematy wybrzmiewają jeszcze wyraźniej. Wzruszająca, emocjonalna opowieść, która stała się jedną z moich ulubionych.<br> <br> Następne było opowiadanie "Zdolny uczeń". Bardzo mi się podobało. Były nazista znajduje chętnego ucznia w osobie młodego Todda Bowdena, a to, co następuje potem, to czysty horror. Najbardziej niepokojące fragmenty tej powieści to te, w których Dussander opowiada historie z obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej. Po wizycie w Auschwitz w zeszłym roku okrucieństwa, które miały tam miejsce, wydają się jeszcze bardziej realne. Ta nowela to przerażające spojrzenie na zło i ciemność, która kryje się w złych ludziach. Todd jest jedną z najbardziej nienawistnych postaci, jakie kiedykolwiek spotkałem w literaturze, seksualny sadysta, psychopata, po prostu obrzydliwy. Nie mówiąc już o samym Dussandrze! A jednak ta historia jest wciągająca, gdy już raz cię wciągnie, nie możesz się od niej oderwać.<br> <br> Po pełnym grozy "Zdolnym uczniu" szybko następuje nostalgiczna nowela "Ciało". Czytanie tej noweli przypomina cofnięcie się w czasie do czasów dzieciństwa, kiedy wszystko, co chciało się robić, to spędzać czas z przyjaciółmi. Wychodziło się z domu wczesnym rankiem i nie wracało, dopóki nie zapadł zmrok. To piękna, a zarazem tragiczna historia. Każdy z chłopców pochodzi z domu lub środowiska, które nie do końca go wspierało, ale potrafią oni znaleźć w sobie nawzajem prawdziwą przyjaźń i wsparcie. Szczególnie wzruszająca jest przyjaźń między Gordiem i Chrisem, Chris jest tak wspaniałą postacią - mądry ponad miarę i naprawdę troszczy się o Gordiego. Jest to wspaniałe spojrzenie na lata, w których "dorastasz" i pozbywasz się swojej niewinności, której symbolem jest trup w lesie. Po prostu niesamowite!<br> <br> Na koniec "Metoda oddychania" - to opowiadanie przeczytałem na samym początku. Uważane jest za "śmierdzącą" część kolekcji, dlatego postanowiłem przeczytać go jako pierwsze, żeby nie kończyć kolekcji z góry przegranym akcentem. Ale szczerze mówiąc, bardzo spodobała mi się ta historia. Podobał mi się klub dżentelmenów i ich zamiłowanie do opowiadania przygód, brzmiało to jak fajne przedsięwzięcie, do którego chętnie bym się przyłączył. Sama panna Stansfield była bardzo twardą kobietą, zdeterminowaną i silną. Nie rozumiem, dlaczego ludzie zapominają o tej książce, albo traktują ją jako "inną historię" w tym zbiorze. To prawda, że nie jest tak genialna jak pozostałe, ale i tak pozostawiła we mnie niezatarte wrażenie.<br> <br> Książka "Cztery pory roku" była po prostu niewiarygodna. Straciłem rachubę, ile razy czułem się kompletnie zdruzgotany pisarstwem Kinga. To wspaniała, WIELKA kolekcja, a teraz jedna z moich ulubionych książek Kinga.

Uważany przez wielu za najlepszy zbiór nowel Kinga, "Cztery pory roku" zawiera cztery opowiadania, na podstawie których nakręcono nominowany do Nagrdy Oscara film "Skazani na Shawshank". <br> <br> Czasami naprawdę nie lubię czytać książek Stephena Kinga... Nie, nie jestem szalony. Po prostu stresuję się, gdzie ją umieszczę na mojej liście najlepszych książek i jakie inne książki zostaną z niej zepchnięte!!! "Cztery pory roku" to po prostu arcydzieło. Po przeczytaniu większości epickich opowieści Kinga myślałem, że widziałem już autora w najlepszym wydaniu - ale nie, to jest jego najlepsze dzieło. Pisarstwo, postacie, fabuła, wszystko jest tu podkręcone. To doskonały przykład na to, że King jest nie tylko twórcą horrorów.<br> <br> Zacznijmy opowiadania "Skazani na Shawshank". Widziałem już ten film, podobnie jak większość społeczeństwa, ale jakoś nie miało to znaczenia. Wciąż z zapartym tchem wertowałam każdą stronę, nie mogąc się doczekać, co będzie dalej, mimo że znałem już zakończenie! Jest to opowieść o nadziei, odporności i przetrwaniu. Na tle ponurego więzienia te tematy wybrzmiewają jeszcze wyraźniej. Wzruszająca, emocjonalna opowieść, która stała się jedną z moich ulubionych.<br> <br> Następne było opowiadanie "Zdolny uczeń". Bardzo mi się podobało. Były nazista znajduje chętnego ucznia w osobie młodego Todda Bowdena, a to, co następuje potem, to czysty horror. Najbardziej niepokojące fragmenty tej powieści to te, w których Dussander opowiada historie z obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej. Po wizycie w Auschwitz w zeszłym roku okrucieństwa, które miały tam miejsce, wydają się jeszcze bardziej realne. Ta nowela to przerażające spojrzenie na zło i ciemność, która kryje się w złych ludziach. Todd jest jedną z najbardziej nienawistnych postaci, jakie kiedykolwiek spotkałem w literaturze, seksualny sadysta, psychopata, po prostu obrzydliwy. Nie mówiąc już o samym Dussandrze! A jednak ta historia jest wciągająca, gdy już raz cię wciągnie, nie możesz się od niej oderwać.<br> <br> Po pełnym grozy "Zdolnym uczniu" szybko następuje nostalgiczna nowela "Ciało". Czytanie tej noweli przypomina cofnięcie się w czasie do czasów dzieciństwa, kiedy wszystko, co chciało się robić, to spędzać czas z przyjaciółmi. Wychodziło się z domu wczesnym rankiem i nie wracało, dopóki nie zapadł zmrok. To piękna, a zarazem tragiczna historia. Każdy z chłopców pochodzi z domu lub środowiska, które nie do końca go wspierało, ale potrafią oni znaleźć w sobie nawzajem prawdziwą przyjaźń i wsparcie. Szczególnie wzruszająca jest przyjaźń między Gordiem i Chrisem, Chris jest tak wspaniałą postacią - mądry ponad miarę i naprawdę troszczy się o Gordiego. Jest to wspaniałe spojrzenie na lata, w których "dorastasz" i pozbywasz się swojej niewinności, której symbolem jest trup w lesie. Po prostu niesamowite!<br> <br> Na koniec "Metoda oddychania" - to opowiadanie przeczytałem na samym początku. Uważane jest za "śmierdzącą" część kolekcji, dlatego postanowiłem przeczytać go jako pierwsze, żeby nie kończyć kolekcji z góry przegranym akcentem. Ale szczerze mówiąc, bardzo spodobała mi się ta historia. Podobał mi się klub dżentelmenów i ich zamiłowanie do opowiadania przygód, brzmiało to jak fajne przedsięwzięcie, do którego chętnie bym się przyłączył. Sama panna Stansfield była bardzo twardą kobietą, zdeterminowaną i silną. Nie rozumiem, dlaczego ludzie zapominają o tej książce, albo traktują ją jako "inną historię" w tym zbiorze. To prawda, że nie jest tak genialna jak pozostałe, ale i tak pozostawiła we mnie niezatarte wrażenie.<br> <br> Książka "Cztery pory roku" była po prostu niewiarygodna. Straciłem rachubę, ile razy czułem się kompletnie zdruzgotany pisarstwem Kinga. To wspaniała, WIELKA kolekcja, a teraz jedna z moich ulubionych książek Kinga.

Stephen King to nie tylko pisarz horrorów i fantasy. Prawdę mówiąc, jeszcze kilka lat temu byłem przekonany, że jest on mistrzem horroru w czystej postaci. W tym momencie przyjaciel zasugerował mi, żebym wypróbował jego epopeję o podróży w czasie. Pokochałem ją, a kolejne wyprawy w głąb obszernego katalogu Kinga pokazały mi, jak szeroki jest zakres twórczości tego człowieka.<br> <br> Najważniejszym wnioskiem jest dla mnie świadomość, że oto mamy dowody na to, że Stephen King jest jednym z najwybitniejszych twórców opowieści swojego pokolenia. Wszelkie wątpliwości co do prawdziwości tego stwierdzenia powinny zostać skierowane w stronę tego wyjątkowego zbioru nowel.<br> <br> Prawdę mówiąc, jest tu tylko jedno opowiadanie, które zakwalifikowałbym jako "horror" - tak się składa, że jest ono moim najmniej ulubionym z całego zbioru. Wszystkie trzy pozostałe opowiadania zostały sfilmowane, z których jedyne, które widziałem, to "Zostań ze mną", które zostało nakręcone na podstawie opowiadania "Ciało", jeden z moich ulubionych filmów wszech czasów.<br> <br> Pierwszym opowiadaniem jest "Skazani na Shawshank". Większość ludzi zna wersję filmową, którą widział chyba każdy na świecie oprócz mnie :) Mówi się, że film jest klasykiem, a ja znam kilka osób, które widziały film i czytały opowiadanie - wszyscy oni wydają się preferować wersję papierową! <br> Akcja rozgrywa się w fikcyjnym stanowym zakładzie karnym i opowiada o lokalnym przedsiębiorcy, Redzie, oraz jego przyjacielu i kliencie, Andym Defresne, który został uwięziony za zabójstwo swojej żony i jej kochanka. Głównym wątkiem tej historii są zmagania Andy'ego, który walcząc o przetrwanie, stara się zdobyć szacunek więźniów w tym najcięższym środowisku. O dziwo, King potrafi nadać tej historii trochę ciepła, co nie jest zaskoczeniem dla tych, którzy czytali "Zieloną milę", i miałem nadzieję, że wymyśli on szczęśliwe zakończenie tej czasami brutalnej opowieści.<br> <br> Kolejnym jest "Zdolny uczeń", w którym szesnastoletni chłopiec Todd Bowden odkrywa, że w jego rodzinnym mieście żyje po cichu nazistowski zbrodniarz wojenny Kurt Dussander. Ta niepokojąca opowieść dokumentuje, jak Todd po raz pierwszy rzuca wyzwanie Dussanderowi, a następnie jak nawiązuje się między nimi skomplikowana, ale wzajemnie zrównoważona relacja. Jest to najdłuższe opowiadanie w zbiorze i czasami miałem wrażenie, że czytam je częściowo ukryty za palcami. To trzymający w napięciu thriller psychologiczny, który wciąż zaskakuje. <br> <br> "Ciało" to zdecydowanie mój faworyt - a jednak chyba nadal wolę film :)<br> Czterech młodych mężczyzn z Maine wyrusza na poszukiwanie ciała chłopca, który zaginął kilka dni temu. Odkrywają, że chłopiec został potrącony i zabity przez pociąg, a ich celem jest odnalezienie ciała i być może zostanie bohaterami. To wszystko to wspaniała przygoda, podczas której po drodze spotykają ich różne nieszczęścia. Odkryłem, że narracja filmu jest bardzo podobna do narracji książki i nie mogę uwierzyć, że ktoś nie będzie się śmiał i płakał w tym samym stopniu, gdy ta wspaniale opowiedziana historia będzie się rozwijać. Opowiadanie jest znakomite!!<br> <br> "Metoda oddychania" to czwarte i ostatnie opowiadanie z książki "Cztery pory roku". Historia w historii. Starzejący się prawnik zostaje zaproszony do tajemniczego klubu, w którym jego członkowie opowiadają historie. Jedna z takich historii zajmuje sporą część całego dzieła i dotyczy niezamężnej kobiety w latach 30. XX wieku, która zachodzi w ciążę i desperacko chce urodzić dziecko, mimo braku pieniędzy i oczywistej dezaprobaty społecznej. Cała atmosfera tego tekstu była przerażająca. Jest to najkrótsza z nowel, ale prawdopodobnie ma największą siłę rażenia.

King jest jednym z najwybitniejszych pisarzy swojego pokolenia. Wszelkie wątpliwości co do prawdziwości tego stwierdzenia powinny zostać skierowane w stronę tego wyjątkowego zbioru nowel - "Cztery pory roku". Chociaż King znany jest z pisania horrorów, to prawdę mówiąc, jest tu tylko jedno opowiadanie, które zaklasyfikowałbym jako "horror" - tak się składa, że jest ono moim najmniej ulubionym z całego zbioru.<br> <br> "Skazani na Shawshank ": akcja rozgrywa się w więzieniu stanowym, w którym znalazł się niesłusznie skazany na karę podwójnego dożywocia swoje żony i jego kochanka, Andy Dufresne. W więzieniu trwa nieustanna walka o przetrwanie, a sam Andy stara się zdobyć szacunek więźniów. Zaskakująco, King był w stanie nadać całej sprawie pewną dozę ciepła i miałem rozpaczliwą nadzieję, że wymyślił szczęśliwe zakończenie tej czasami brutalnej opowieści. W każdym razie jest to urocza historia o wielkiej determinacji. "Skazani na Shawshank" to również filmowy hit, którego, wstyd się przyznać, nigdy nie obejrzałem. <br> <br> "Pojętny uczeń": szesnastoletni Todd Bowden odkrywa, że nazistowski zbrodniarz wojenny Kurt żyje po cichu w rodzinnym mieście Todda. Odczuwa zaciekawienie tematem Holocaustu i chce usłyszeć historii SS-mana. Jest to najdłuższe opowiadanie w zbiorze i czasami miałem wrażenie, że czytam je ze strachem. To trzymający w napięciu thriller psychologiczny, który wciąż zaskakuje. Fascynacja młodego chłopca dawnym złem przeraża. <br> <br> "Ciało" to zdecydowanie mój faworyt, choć to dość krótkie i najmniej porywające opowiadanie ze zbioru "Cztery pory roku". Czterech młodych chłopaków z Maine wyrusza na poszukiwanie ciała zaginionego od kilku dni chłopca. Dość spokojnie prowadzona akcja opowiada bardziej o psychologii i dobrze wiedzieć, że zawiera sporo symboliki. <br> <br> "Metoda oddychania" to zdecydowanie historia w historii. Starzejący się prawnik zostaje zaproszony do tajemniczego klubu, w którym jego członkowie opowiadają historie. Jedna z nich zajmuje sporą część całego dzieła i dotyczy niezamężnej kobiety w latach 30-tych, która zachodzi w ciążę i desperacko chce urodzić dziecko. Jest to najkrótsza z czterech nowel, ale prawdopodobnie ma największą siłę rażenia. Im bliżej końca opowieści, tym większe wzruszenie i smutek. <br> <br> Jako moje ulubione opowiadanie z "Czterech pór roku" wybrałbym "Metodę oddychania", głownie za interesującą historię, tajemniczość i poczucie smutku, które mnie ogarnęło. <br> <br> Jeśli zastanawialiście się tak jak ja, odpowiednikami jakich pór roku są poszczególne opowieści, to mogę wam ten sekret zdradzić. "Skazani na Shawshank " to wiosna, "Pojętny uczeń" lato, jesień to "Ciało, natomiast wspaniała zima i "Metoda oddychania".

Z czterech nowel w tym zbiorze, tylko jedną z nich czytało mi się kiepsko. Byłem zaskoczony tym, które opowiadania podobały mi się w tym zbiorze. Jako całość "Cztery pory roku" jest niezwykle imponująca, ale myślę, że każda historia (są tylko cztery) potrzebuje kilku słów o sobie.<br> <br> "Skazani na Shawshank" było dla mnie najbardziej zaskakujące, i to nie w sposób, w jaki myślałem, że będzie. To opowiadanie było właściwie powodem, dla którego kupiłem kolekcję. Stwierdziłem jednak, że czyta się je bardzo powoli i nie okazała się porywająca pod wieloma względami. Od pierwszych kilku stron opowiadania, większość czytelników będzie w stanie odgadnąć zakończenie. Nie uważam, żeby postacie były interesujące, a kiedy nie obchodzi mnie postać, nie obchodzi mnie też podróż, jaką odbyła, by dotrzeć do zakończenia. Jak większość z was wie, kreacja bohaterów stanowi połowę wartości powieści Stephena Kinga. Tutaj niestety mi tego zabrakło.<br> <br> Następnie był "Zdolny uczeń", jedna z najbardziej intensywnych opowieści. Obie postacie, z których jedna jest inteligentnym chłopcem z obsesją na punkcie holokaustu, a druga byłym nazistą, były zarówno fascynujące, jak i obrzydliwie. Nie wydaje mi się, żeby w tych dwóch osobach było wiele "dobrych" cech, ale to jest właśnie genialny urok tej historii. Chcesz, żeby oboje wydostali się z kłopotliwych sytuacji, w które się wpakowali, ale chcesz też, żeby zostali postawieni przed sądem. Szybkie tempo i genialne postacie, "Zdolny uczeń" to świetne opowiadanie. <br> <br> Jako trzecie prezentuje się "Ciało". Ta historia, podobnie jak "Skazani na Shawshank" nie do końca mnie kupiła. Zakończenie tej historii od początku wydało mi się jasne. Grupa czterech chłopców wyrusza na długą wędrówkę, aby zobaczyć martwe ciało. Muszą wykazać się siłą charakteru i spotykają bandę chuliganów na swojej drodze. To taka typowa opowieść o podróży jakichś dzieciaków, w której najważniejsze jest sprawienie, że ta podróż będzie interesująca. Zakończenie nie ma większego znaczenia. <br> <br> Ostatnia jest "Metoda oddychania", najbardziej niedoceniona historia w zbiorze. Jako jedyna nie zostało zekranizowana. W "Metodzie oddychania" mamy klimat baru, w którym spotykają się starsi panowie, piją whisky, palą fajki i opowiadają sobie historie. Taką historię w historii mamy w tym przypadku. Jeden z nich opowiada o wstrząsających wydarzeniach związanych z kobietą, która za wszelką cenę chce mieć swoje dziecko. Dość krótka, ale niezwykle efektowna. <br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, uważam, że "Cztery pory roku" był dla mnie satysfakcjonującym zbiorem, w którym styl Kinga wydaje się nieco odbiegać od jego typowych standardów, w dobrą stronę. Sam King wspominał, że wszystkie te opowiadania zostały napisane po pełnowymiarowych powieściach z zamiarem uniknięcia szufladkowania go jako jedynie pisarza powieści z gatunku Horror. Myślę, że "Cztery pory roku" to udany pokaz szerokiej wyobraźni i umiejętności legendy amerykańskiej literatury.