Boznańska. Non finito

Olga Boznańska uważana jest za najwybitniejszą malarkę swojej epoki, a także postrzegana była jako prawdziwa obywatelka świata. Jej dzieła, szczególnie portrety, miały niezwykłą zdolność do intrygowania widza, jednocześnie odkrywając głębię duszy portretowanych osób. Boznańska nie była zainteresowana powierzchownym pięknem; ceniła wrażenia, emocje i uczucia bardziej niż estetyczny wygląd swoich modeli.

Artystka była znana w Paryżu z niebanalnego stylu. Przemierzała ulice miasta w giupiurowej sukni z powłóczystym trenem, wzbijając za sobą kurz. Jej włosy, uczesane w wysoki kok, zdobiło czarne gniazdo z dżetów i flaneli, przyozdobione kwiatami, a zwieńczały je czarne strusie pióra, co nadawało jej wygląd porównywany do posągu wyłaniającego się z cienia piramidy.

Przez trzy dekady stworzyła niezliczone dzieła w swojej pracowni przy Boulevard Montparnasse, gdzie odwiedzali ją znani twórcy, tacy jak Zofia Stryjeńska, Mela Muter, Wojciech Kossak oraz Artur Rubinstein. Częstym gościem była również Maja Berezowska w towarzystwie swoich znajomych.

Jej życie i twórczość były osadzane na tle burzliwej historii — od budowy wieży Eiffla, przez pierwszą wojnę światową i kryzys gospodarczy, po początek drugiej wojny światowej. Angelika Kuźniak, znana reporterka i biografka, podejmuje się zadania zgłębienia życia tego niezwykłego artysty z dedykacją przypominającą pracę śledczego. Efektem jej wysiłków jest fascynujący, pełen subtelnego humoru portret Boznańskiej, kobiety genialnej, wrażliwej, zmysłowej i świadomej swego talentu. Była to osoba niezależna, gotowa poświęcić wszystko dla sztuki – łącznie z miłością, społecznym uznaniem oraz spokojem ducha.