Książka o Sycylii

Książka Jarosława Iwaszkiewicza poświęcona Sycylii jest dziełem wyjątkowym, które miałem okazję przeczytać dwukrotnie. Autor zręcznie przeplata wątki estetyczne z refleksjami historycznymi, społecznymi, politycznymi oraz własnymi wspomnieniami, tworząc z nimi harmoniczną całość. To właśnie autobiograficzny nurt zdaje się być najważniejszy, nadając książce niezwykłe znaczenie i pomagając lepiej zrozumieć twórczość pisarza.

Iwaszkiewicz w swoich „Podróżach sycylijskich” prezentuje nie tylko piękno włoskiej sztuki. Wprowadza nas w świat, gdzie różnorodność renesansowych dzieł Michała Anioła i starożytnych metop z Selinuntu łączy się w jedność, odsłaniając niedopowiedziane aspekty jego twórczości. Autor przybliża nam swoje podejście do rzeźby i malarstwa, pogłębiając naszą wiedzę o jego poezji i prozie, zarówno tej związanej z Sycylią, jak i innych, pozornie niezwiązanych z tematem utworów.

W refleksjach nad grobowcem królewskim w katedrze w Palermo Iwaszkiewicz sięga do historii, by wprowadzić czytelnika w fascynujący temat tęsknoty mieszkańców Północy za tajemniczym i legendarnym Południem. Książka ta jest nie tylko lekcją historii, ale także przepustką do zrozumienia głębi ludzkich pragnień i marzeń.