Korona carów

W roku 1606 do Moskwy przybywa Maryna Mniszchówna, małżonka Dymitra Samozwańca. W skład polskiego poselstwa wchodzi rotmistrz Andrzej Kołakowski, wysłany przez króla jako dowódca eskorty przewożącej kosztowności księżniczki Anny Wazówny. Podczas uroczystości na carskim dworze Kołakowski poznaje córkę kniazia Łukomskiego, skompromitowanego szlachcica, który musiał opuścić Litwę. Teraz, dzięki interwencji polskich posłów, stara się przywrócić swoje dobre imię.

Kilka dni po koronacji Maryny w stolicy Rosji wybuchają zamieszki. Dymitr oraz wielu Polaków zostaje zamordowanych, zaś ci, którzy przetrwali, trafiają do niewoli. Córka Łukomskiego podejmuje próbę uwolnienia Andrzeja Kołakowskiego, niestety sama niespodziewanie znika.

Po odzyskaniu wolności rotmistrz Kołakowski usiłuje odnaleźć swoją ukochaną. Kierując chorągwią kurczańską, udaje się ponownie do Moskwy, gdzie ślad po nim się urywa. Gdy jego jednostka wraca bez niego, padają oskarżenia o zdradę. Król, nie dając wiary plotkom, zleca pułkownikowi Jerzemu Wołodyjowskiemu zbadanie całej sprawy i odnalezienie zaginionego rotmistrza.

W kulminacyjnym momencie dochodzi do triumfalnej dla Polaków bitwy pod Kłuszynem, a w epilogu opisany jest hołd Szujskich.