In Memoriam

Anglia, rok 1914. Wielka Wojna zbiera swoje żniwo. Wieści napływające z frontu, są dla młodych chłopców z elitarnej szkoły wręcz ekscytujące. Oni też chcą walczyć w imię ojczyzny tak jak ich starsi koledzy i chcą stać się bohaterami. Są wśród nich przyjaciele Gaunt i Sidney. Gaunt kryje się ze swoimi prawdziwymi uczuciami do przyjaciela, nie zdając sobie sprawy, że są one odwzajemnione. Pod presją rodziny Gaunt zaciąga się do wojska, aby wypełnić swój obowiązek wobec ojczyzny. Niedługo potem podąża za nim wrażliwy, cytujący i piszący poezję Ellwood. Czy odnajdą się na froncie? Czy zdołają przeżyć? Czy podczas odzierającej z człowieczeństwa wojny znajdzie się miejsce na miłość?
Przez pierwsze 20 stron myślałam, że to książka nie dla mnie, że nie uda mi się przez nią przebrnąć. A potem zadziała się magia! Ta książka absolutnie mnie pochłonęła!
Autorka bezceremonialnie obnażyła brutalność wojny. Warunki panujące w okopach. Emocje targające żołnierzami na pierwszej linii frontu, ich strach, przerażenie, odwagę i bohaterstwo. Relacje między walczącymi mężczyznami. Wpływ wojny na ich psychikę i dalsze losy tych, którym udało się przetrwać. Nie zapomniała też o tragedii rodziców tracących jednego syna po drugim, którym pozostała jedynie duma, że zginęli w obronie ojczyzny.
Na tym brutalnym tle Alice Winn nakreśliła przepiękną i tragiczną historię miłosną, której bezlitosna i brutalna wojna odciska swoje piętno. Miłość Gaunta i Ellwooda to główny wątek tej powieści i została przedstawiona z niezwykłą wrażliwością. Autorka ani na moment nie zapomniała o warunkach, w jakich ta miłość kwitnie i po mistrzowsku obarczyła kochanków ich konsekwencjami. To miłość trudna, zatruta wojenną traumą, zakazana, lecz zaciekle walcząca o przetrwanie.
Ta książka wkradła się do mojego serca i na długo zagrzeje w nim miejsce. Płynący z niej smutek, strach i pożądanie dotarły do najgłębszych zakamarków mojej duszy i ją posiadły.
Uczciłam koniec tej lektury ciszą i refleksją.

Książka, która wzbudzi tyle samo zachwytów, co kontrowersji. Rzadko kiedy sięgam po tego typu powieści wojenne, ale tutaj zachęcił mnie wątek miłości homoseksualnej między bohaterami. niestety powieść nie wzbudziła moich emocji, autorka stosuje powtórzenia, a jej ulubione określenia mające zszokować czytelnika (kikuty drzew, czy kości) nieustannie prześladują czytelnika. Zbyt obrazowe te opisy, nie pozostawiono tutaj nic w kwestii refleksji. Zdaje się, że autorka korzystała z wielu opracowań, gdyż niektóre fragmenty brzmią niczym żywcem wyjęte z innej książki. Fabuła nie potrafiła utrzymać mojego zainteresowania, po ciekawym początku przyszedł czas na nudny środek z opisem żmudnej walki. Konwencja poetycka może przyciągnąć czytelnika, pełno tu poezji, choć w połączeniu z tymi naturalistycznymi opisami całość nieco się gryzie.