Heaven

3/5
Nie wiem czy to kwestia gatunku – literatura piękna, czy samej historii – ale nie przypadła mi ona do gustu. Nie potrafię zrozumieć niektórych motywów, inne były dość wyraźne, wybijające się na tle pozostałych – aczkolwiek samo zakończenie rodzi pytanie: co dalej?
W książce mamy do czynienia z przemocą różnoraką dwóch „podobnych” osób – owe podobieństwo dotyczy faktu bycia prześladowanym. To wystarczy do rozpoczęcia przyjaźni, która opiera się na „inności” - byciu wybranym do znęcania się. Sama postawa, sposób rozumowania bohaterki jest dość niejasna – dlaczego wyśmiewanie, bicie, wyzywanie ofiar jest ich rzekomą siłą, powodem do dumy? Zachęca do poddania się, oddania oprawcom, aby zostać sponiewieranym. Jest to zaprzeczenie jakiejkolwiek logiki.
Podobała mi się rozmowa głównej postaci, Maroko, z jednym z jego dręczycieli – Momosem. Był to dialog na temat wyborów, chęci podejmowania czynów, krzywdzenia i mimo swej pseudo-intelektualności, miał on poniekąd jakiś sens, Aczkolwiek fakt utożsamiania jego wypowiedzi z przemocą budzi skrajne emocje, niepokój.
Kwestie zastanawiające to obecność osób dorosłych: gdzie oni byli gdy działy się te wszystkie akty agresji? Dlaczego nie było żadnej reakcji z ich strony? Czy to możliwe, że naprawdę niczego nie zauważyli?