Hate Me, My Dear

Hate me my dear jest drugą częścią książki Love me my dear i niestety jak dla mnie, zdecydowanie gorszą częścią.

Fabuła sama w sobie nie była jakoś zła, jednak wiele brakowało jej do czegoś co zostanie na długo w mojej pamięci. Wydarzenia w tej historii wydawały mi się dość mocno naciągane, a ta dylogia moim zdaniem byłaby zdecydowanie lepsza jako jednotomówka. Jestem niemal pewna, że gdybym zrobiła sobie kilkudniową przerwę od czytania, mogłabym już nigdy nie wrócić do tej książki, bo po prostu bym o niej zapomniała.

Wiele trudności sprawił mi styl pisania autorki. Czytałam poprzednie książki autorki, lecz wtedy te problemy nie były dla mnie aż tak odczuwalne lub po prostu w poprzednich książkach ich nie było. Irytowały mnie sytuacje, kiedy Dream patrzyła na twarz Rhodesa i potrafiła wyczytać z niej każdą nawet najmniejszą emocję i prawie dojść do jej przyczyny, a pod koniec książki takich momentów było coraz więcej.

Rhodes jest dorosłym mężczyzną, jednak zachowuje się jakby miał jakieś 20 lat mniej i podejmuje decyzje (takie jak pisanie listów do Dream) ze świadomością jakie to może mieć konsekwencje, następnie marudzi przez długi czas, że to ma dokładnie takie konsekwencje jak mógł się spodziewać.

W samej historii jest bardzo dużo dram, za dużo. W pewnym momencie było już to dla mnie po prostu męczące.

Mimo wielu minusów, książka nie jest najgorsza, a ta historia może zaciekawić wielu odbiorców, jednak ja niestety się do nich nie zaliczam.