Epopeja w literaturze polskiego Oświecenia

Książka rozpoczyna się od przedstawienia kluczowych zagadnień teorii klasycznej epopei, a następnie skupia się na szczegółowej analizie dziesięciu utworów z polskiego oświecenia, które w różnym stopniu realizują założenia tego gatunku. Z wyjątkiem Wojny chocimskiej Ignacego Krasickiego z 1780 roku, wszystkie omówione dzieła pochodzą z późniejszego okresu, często odzwierciedlając kontekst polityczny swoich czasów. W centrum uwagi znajdują się te elementy, które łączą te utwory z tradycją epopei, co pozwala uchwycić ewolucję epickiej poezji pod wpływem nowych idei filozoficznych i estetycznych. Badanie tych tekstów uwydatnia ich literackość, rosnącą rolę indywidualizmu oraz ideowy i estetyczny eklektyzm. Konkluzja wskazuje na złożoność przemian klasycznej epopei, które nie podążają tylko jednym torem ewolucji. Analizy zawarte w książce mogą stać się punktem wyjścia do głębszych rozważań nad procesami kulturowymi, które miały miejsce pod koniec XVIII i na początku XIX wieku.