Dzwonek na długą przerwę

W roku 2008 w Polsce, której rzeczywistość wciąż jest analogowa, wielu uczniów postrzega dźwięk dzwonka na długą przerwę jako najgorszy rodzaj alarmu. Grupę zwaną „Wataha”, pod przywództwem Wagana, cechują spektakularne pokazy tańca z ogniem na miejskim placu, lecz w szkole muszą zmagać się z szykanami ze strony tzw. „elity”. To właśnie zamożniejsi uczniowie uprawiają przemoc jako formę rozrywki. Druga klasa liceum przynosi ze sobą nie tylko wzrost agresji między rówieśnikami, ale także nieoczekiwane sojusze, gdy młodzi ludzie stają u progu dorosłości i odkrywają, że świat nie jest czarno-biały. W czasie, gdy młodzieńcza pasja płonie intensywnie, młodzi ludzie szukają swojej tożsamości i stawiają czoła narastającej przemocy. Wszystko to odbywa się na tle buntem przepełnionej muzyki wczesnych lat 2000., komunikatorów jak Gadu-Gadu, tajemniczych kręgów w zbożu i atmosfery małego miasteczka. Opowieść o tych czasach obiecuje podróż przez szaloną młodość lat 90., poszukując odpowiedzi na najważniejsze pytania życia, gdy jeszcze nie były one tak łatwo dostępne w internecie, a odnajdowano je głównie w innych ludziach.