Drowning Souls. Szpital Whitestone. Tom 2

“Drowning Souls”

[ współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca ]

“Serca może i nie pękają, ale mogą boleć. A ból, którego nie widać, często wywołują największe cierpienie.”

Ta książka jest moim ulubionym serialem w książkowej wersji.

Kocham. Kocham. Kocham.

Jeżeli komuś brakowało w pierwszym tomie wątku romantycznego, to w “Drowning Souls” go znajdzie. Mało tego! Do pakietu dołączają szpital, pacjentów, a także problemy z samym sobą, toksyczną relacja z rodzicem i…

kolejny Cliffhanger. Ava… jak mogłaś?

Ale zanim dotrę do tego, co najważniejsze to muszę wspomnieć, że ten tom rozpoczyna się w momencie, w którym…

Chaos zbudował poczucie winy, a to, co było nieuniknione trwale odbiło się na głównych bohaterach.

Ona musiała dopuścić do siebie, że jest warta wszystkiego,
a on musiał na nowo pokochać swoje poturbowane ciało.

Mitch chcący zostać jednym z najlepszych kardiochirurgów. W wyniku pewnego traumatycznego wydarzenia musiał mierzyć się z nierównościami na skórze - jego koszmarem. Oprócz tego? Mitch to uroczy gość, który potrafi gotować, szanuje wyznaczone granice, łatwo się nie poddaje i stara się być oparciem dla tej drugiej osoby.

“Chcę być światłem, które pomoże jej odnaleźć drogę.”

No i Sierra…

“Ona jest ciszą, a jej słowa burzą. Na pewno nadejdą.”

Moja psychiczna bliźniaczka, mająca niskie poczucie wartości, czująca się nie dość i nie dość wystarczająca, nie dość dobra… Chciała być kimś - sobą. Kimś wystarczającym. Mająca w sobie wewnętrzne demony, które powoli ją zjadały.

“Jestem tu Sierro. Jestem… z ciebie dumny.”

Rozwój bohaterów, zwłaszcza Sierry był autentyczny i zrozumiały.

“Moje serce się potyka, upada, wstaje i znów potyka.”

Relacja, jaka powstała między bohaterami była piękna. Pełna lęków, cierpienia, ekscytacji i niesamowitych uczuć, przed którymi się wzbraniano.

Cicha i emocjonalna.

Drobne gesty, które znaczyły więcej niż tysiąc słów.

Tęsknota, ciepło, poczucie bezpieczeństwa i zrozumienie.

Bo z nim…

To coś więcej niż przyjaźń.

Postacie drugoplanowe miały czynny udział w “Drowning Souls” oraz delikatnie określały relacje, które czysto teoretycznie mogą się pojawić w kolejnych tomach.

Szpitalna sceneria miała cały czas czynny udział w tej historii. Cały czas coś się działo i nie było chwili wytchnienia. Atmosfera urzeka i dotyka, a opisy były szczegółowe i bardzo realistyczne.

Autorka poruszyła w tej historii jeszcze jeden temat. Temat śmierci. Ten temat jest moim jednym z największych realnych koszmarów. Dlaczego? A no dlatego, że za każdym razem, gdy o niej myślę moje serce dostaje palpitacji. Jednak, czytając tę historię było mi jakoś… lżej. Śmierć… jedyna pewna w naszym życiu. Często słyszałam, że “Człowiek rodzi się samotny i umiera samotny”, a ja? Chciałabym umrzeć wśród bliskich mi osób. Być na nią przygotowana, a najlepiej umrzeć, wtedy gdy wszystko to, co chciałam zrobić, doświadczyć mieć już za sobą i nie mieć poczucia, że coś straciłam oprócz… życia i go niedocenienia. A najbardziej? Wtedy gdy moje dzieci będą szczęśliwe jako dorosłe osoby o pięknych sercach i mądrych głowach. I wiecie co? Chciałabym przestać się nią martwić, a w zamian tego żyć, cieszyć się z niego i doświadczać w miarę możliwości. Ava pokazała śmierć od strony strachu, bólu i jej obserwacji, a także pogodzenia się z nią i potrzeby zrozumienia.

Uwielbiam styl autorki i tego, jak pięknie i płynnie operuje swoim piórem. Nie wiem, czy to kwestia takich genialnych umiejętności czy może niemieckie pisarki mają to we krwi, ale ja jestem zachwycona i chcę więcej.

“Drowning Souls” bolało i jednocześnie rozbawiało. Kocham książki, w których mogę poczuć masę emocji, a ta właśnie taka była. Piękne przyjaźnie, zwątpienia i miłość, która potrzebowała czasu, zrozumienia i dotarcia w głąb siebie.