Dorośli

Jestem na nie.
Chociaż wiem, że moja opinia może być dla wielu osób kontrowersyjna, zdecydowanie jestem na nie.
Książka, którą widzicie powyżej, jest niezwykle krótka, ma zaledwie 144 strony.
Mimo swojej niewielkiej objętości, „Dorośli” okazali się być jednak najbardziej męczącą lekturą spośród tych, po które ostatnimi czasy miałam okazję sięgnąć…
Setki pozytywnych opinii, setki zachwycających się tą pozycją osób…
Spodziewałam się czegoś naprawdę wspaniałego!
Wiedziałam mniej więcej, jaka tematyka została poruszona w książce, i szczerze nie mogłam się doczekać, by zobaczyć, jak został zrealizowany pomysł autorki.
Czytelnicy pisali o ogromnych emocjach, przede wszystkim wielkim smutku płynącym z „Dorosłych”…
Miałam bardzo wysokie oczekiwania, ale szczerze wierzyłam, że Marie Aubert podołała wyzwaniu i stworzyła prawdziwe dzieło!
Liczyłam na to, że „Dorośli” okażą się książką, która w końcu zmieni sposób postrzegania kobiet bezdzietnych (czy to dlatego, że nie mogą ich mieć, czy to dlatego, że zwyczajnie nie chcą).
Niestety, moim zdaniem to pozycja, która tylko spotęguje niechęć do nich…
Ida, czyli główna bohaterka, jest w bardzo trudnej sytuacji. Odkładała decyzję o macierzyństwie, a kiedy w końcu zapragnęła zostać matką, okazało się, że jest za późno.
Smutek? Trochę go tutaj jest, owszem, ale bohaterkę cechuje przede wszystkim złośliwość, mściwość, zazdrość oraz wiele innych bardzo negatywnych, toksycznych cech.
Nie obwiniam wyłącznie Idy, bo właściwie wszyscy w tej książce mają ze sobą poważne problemy, ale muszę przyznać, że już dawno nie obdarzyłam żadnej postaci tak dużą niechęcią jak właśnie jej…
Nawet gdy chciałam wykazać się zrozumieniem wobec Idy, otrzymywałam kolejne sceny pokazujące, jak zepsutym człowiekiem jest…
Próby uwiedzenia męża siostry? Nieumiejętność przeproszenia za spowodowanie wypadku, w wyniku którego dziecko mogło utracić zdrowie czy nawet życie?
Naprawdę trudno współczuć takiej postaci…
Mam nadzieję, że nawet jeśli podobali Wam się „Dorośli”, uszanujecie moją opinię.