Babel czyli o konieczności przemocy

Rebecca F. Kuang w swojej książce "Babel, czyli o konieczności przemocy" tworzy świat, który wciąga i porusza głęboko, prowokując do refleksji nad fundamentalnymi aspektami ludzkiej natury i moralności. Ta powieść fantasy to literacka podróż przez mroczne zaułki przemocy i władzy, która zasługuje na szczególne miejsce na półce każdego miłośnika gatunku.

Fabuła

Akcja książki toczy się w alternatywnej rzeczywistości, gdzie monumentalna wieża Babel stanowi centrum nauki i wiedzy. Główna postać, Robin, to osierocony pół-Chińczyk, który przybywa do Anglii, by spełnić swoje marzenia o edukacji. Zostaje przyjęty do oksfordzkiego instytutu Babel, gdzie ma zdobywać wiedzę i uczyć się języków. Jednak jego życie zmienia się dramatycznie, gdy spotyka człowieka, który jest jego fizycznym sobowtórem, ale kieruje się zupełnie innymi zasadami.

Kuang mistrzowsko kreśli złożone relacje i intrygi, które prowadzą bohaterów przez brutalną rzeczywistość, gdzie przemoc jest nie tylko środkiem do celu, ale i koniecznością przetrwania. To historia o walce o ideały i moralności, które zostają wystawione na próbę w konfrontacji z okrutną rzeczywistością.

Bohaterowie

Robin jest postacią, która ewoluuje w miarę rozwoju fabuły. Jego początkowa naiwność i idealizm stopniowo ustępują miejsca dojrzałości i zrozumieniu, że przemoc jest nieodłącznym elementem walki o przetrwanie. Towarzyszą mu inni bohaterowie, którzy również zmagają się z własnymi dylematami moralnymi i osobistymi tragediami. Postacie drugoplanowe, mimo że mniej wyeksponowane, wnoszą do opowieści głębię i różnorodność, ukazując różne oblicza ludzkiej natury.

Styl pisania

Rebecca F. Kuang posługuje się bogatym, pełnym metafor językiem, który wprowadza czytelnika w głęboką i intensywną atmosferę książki. Styl jest jednocześnie przystępny i wyrafinowany, co sprawia, że "Babel, czyli o konieczności przemocy" to lektura wymagająca, ale satysfakcjonująca. Kuang umiejętnie balansuje pomiędzy opisami brutalnej rzeczywistości a refleksyjnymi momentami, które skłaniają do zastanowienia się nad istotą przemocy i moralności.

Unikalne cechy

"Babel, czyli o konieczności przemocy" wyróżnia się na tle innych powieści fantasy swoją głęboką analizą ludzkiej natury oraz moralnych dylematów. To nie jest typowa opowieść o magii i przygodach, ale raczej brutalna, realistyczna wizja świata, w którym przemoc jest nieodzownym elementem życia. Kuang odważnie podejmuje tematykę kolonializmu, władzy i opresji, co nadaje książce dodatkową warstwę znaczeń i kontekstów.

Podsumowanie 

"Babel, czyli o konieczności przemocy" to książka, którą gorąco polecam wszystkim miłośnikom mrocznych i złożonych opowieści fantasy. To lektura dla tych, którzy nie boją się stawić czoła brutalnej rzeczywistości i zmaganiom z własnymi dylematami moralnymi. Rebecca F. Kuang stworzyła dzieło, które nie tylko dostarcza emocji, ale i prowokuje do głębokiej refleksji nad istotą przemocy i ludzkiej natury. Czy jesteś gotowy, aby wkroczyć do świata Babel i zmierzyć się z jego mrocznymi tajemnicami? 

“Babel, czyli o konieczności przemocy”

“Była jego kotwicą i światłem, jedyną osobą, dzięki której wciąż jeszcze oddychał. I żałował, okrutnie żałował, ale to nie wystarczało.”

Zaczęło się dość niepozornie, ale dobitnie.

Mały chłopiec obok zmarłej matki, który chciał, aby cierpienie się skończyło…

i on, który go zabrał.

Dał mu dach nad głową, ale…

mówiono mu, że powinien być wdzięczny. Ale za co konkretnie?

Chciał rozumieć, pojmować i marzyć.

Jego umysł kolebką wszystkiego.

“Zaufaj mi.”

Chaos i zgnilizna.

Minęło kilka dni od przeczytania Babola, a ja dalej czuję się niekompetentna, by napisać recenzję, a moje słowa? Nie są w stanie oddać tego, co czułam w trakcie czytania tej książki.

Jestem oczarowana tym światem, opowieścią, przesłaniem, które stawia mnie pod ścianą, mózgiem Kuang. Od momentu, kiedy sięgnęłam po Wojnę Makową wiedziałam, że znalazłam nową ulubioną autorkę, ale po Babel? Ona jest moją jedyną ulubioną autorką, od której przeczytam dosłownie wszystko, a mój mózg po lekturze i tak będzie jedną wielką breją.

Oddana rzeczywistości.

Oddana teorii przekładu.

Wzbogacona o przeszłość.

Oczywistość mieszana z nieoczywistością, szok mieszany ze smutkiem, przerażenie z chwilą grozy. Radość mieszana z zachwytem i…

Obserwowaniem jak wszystko może się zawalić w ułamek sekundy.

Właśnie taka była ta książka…

Wybrakowaną jengą, w której poszukiwało się zaginionych klocków i wskazówek, gdzie, co się podziało, żeby ułożyć całą, perfekcyjną wieżę i nie dopuścić do tego, aby się zawaliła..

Ta książka była inna. Wyjątkowa i wciągająca, a ja czegoś takiego jeszcze nie czytałam w swoim życiu i, mimo że ta książka liczy 763 strony to mam niedosyt. Chcę więcej.

Dzięki tej książce czułam się tak, jakbym uczestniczyła w wykładach na uniwersytecie. To uczucie jest mi obce, bo nigdy nie byłam na studiach i raczej się to nie zmieni, jednak sposób, w jaki Kuang opisała wszystko szczegółowo, sprawił, że czułam się tak, jakbym była w miejscu, którego nigdy nie poznałam, a które w jakiś niemożliwy sposób stało się mi znajome. Byłam zafascynowana i nie chciałam opuszczać tych murów, mimo że wiedziałam, co się w nich kryje.

Bo tę książkę trzeba w jakimś stopniu zrozumieć. I niby ją rozumiem, a jednak nie, bo Kuang zostawiła mi w głowie masę niewiadomych.

Wnikliwa, przenikliwa. Taka była ta książka oraz bohaterzy tej historii.

Głównym bohaterem tej powieści był Robin.

Robin, z którym polubiłam się niemal od razu. Wraz z mijanymi latami obserwowałam jego rozwój, trud oraz zmagania z decyzjami, które mogły kosztować tak wiele…

O życzliwym sercu, niesamowitej inteligencji i z ogromnym dylematem, przed którym został przypadkiem postawiony. To w jakiej sytuacji on się znalazł sprawiało, że moje serce się krajało. Jego straty odczuwałam na swej obdartej z godności duszy, a obserwowanie jego zmagań, moralnego dylematu i tego, do czego był zmuszony się posunąć, sprawiało, że sama czułam się rozdarta.

Wyrzeczenia, ruchoma przyszłość i komplikacje.

Jego drugim domem był Babel. Miejsce, w którym jego głód był zaspokajany wiedzą. A wiedza, którą otrzymał była karmiona władzą tych, których stali nad nimi, ciągnąc za sobą wiele złego.

Miejsce będące jego domem miało w sobie coś dobrego, a zawarte w nim przyjaźnie? Wymagały czasu, poznania oraz otwarcia.

“Zastygli w czasie, pochwyceni w chwili…”

Dołączone etykiety…

Remi - bystry, sarkastyczny i nieustannie ośmieszany.

Victorie - inteligentna, nieugięta i potrafiąca okazać empatię.

Letty - uprzywilejowana, bezpośrednia.

Mogli być tylko ludźmi w Oksfordzie, ale nie mogli być ludźmi Oksfordu. Marionetki.

Nierówność ze względu na kolor skóry. Dyskryminacja kobiet… Bo jak to tak, żeby kobieta się uczyła, i to jeszcze w Oksfordzie? Czy kobieta nie powinna być tylko od rodzenia dzieci i prowadzenia domu? Czy kobieta jest za głupia, żeby dążyć do wykształcenia?

Robin, Remi, Victorie i Letty. Przyjaciele, którzy nigdy nie byli wolni. Przykuci do miejsca, w którym mieszkali. Wygląd, sposób bycia albo konkretna rola - odrażająca i wyśmiewana przez innych.

Brak akceptacji, wykorzystywanie i pionki w grze, które można było łatwo sprzątnąć i wyrzucić poza planszę.

Walka o tożsamość, niewiarygodne słowa i ich określenia.

Bo… tak, ta historia to coś więcej niż tylko słowa. Porusza temat przekładu i lingwistyki, ukazując trud tego wszystkiego, a także to, co najważniejsze… a może nawet nieuniknione: przetłumaczoną treść, która może stracić na jakości oraz taką, którą można przełożyć z niemal doskonałą perfekcją, nie tracąc przy tym stylu autora i tego, co chciał przekazać.

“Nie czuł się jak ślepiec w ciemności, lecz raczej jak człowiek, który uzupełnia treścią puste miejsca.”

Oksford, Babel i ludzie w niej żyjący, a także świat pełen jasnych, ciemnych i krętych zaułków. Świat pełen bólu, żalu i niezrozumiałych uczuć. Braku miłości. Świat oszukanego komfortu, odkryć i dostrzegania tego, co wydawało się nierealne.

“Proszę, żebyś zechciał zaryzykować w oparciu o własne przekonanie.”

W Babel pojawił się realizm magiczny. Motyw ten poznałam przy “Księdze zapomnianych imion”, ale ten tutaj... To coś zupełnie innego. Sposób, w jaki wszystko zostało wyjaśnione, jak słowa miały ogromne znaczenie, jak były rozumiane i jak mogły spowodować tak wiele... Trzeba to poznać samemu.

“Słowa nie posiadają znaczenia, o ile nie zostaną wypowiedziane w obecności osoby zdolnej je pojąć.”

Bez oddychania.

Bez życia.

Bez odpowiednich myśli.

Gniew.

Babel to książka pełna refleksji, których mój mózg nie pojmuje, bo ta książka może mieć wiele przesłań. Jednak to… jak są one rozumiane, to jest zupełnie inna kwestia.

“Babel, czyli o konieczności przemocy” to książka, która jasno i wprost zadaje pytania: do jakich celów trzeba się posunąć, by mieć prawo głosu? Co trzeba zrobić, żeby inni przejrzeli na oczy? Co należy zrobić, aby inni zrozumieli, jak wygląda świat, w którym się żyje?

“Chciał, by dowiedzieli się wreszcie, kim jest, a był ich najgorszym koszmarem - niecywilizowanym, brutalnym, skorym do przemocy.”

A relacje? Mówi się, że rodzina nie zawsze cię identyfikuje. Ale co, jeśli twoja wybrana rodzina w jednej chwili może zaprzepaścić twoją lojalność? Zaburzy twój osąd? Zmienić twoje postrzeganie świata? A co, jeśli relacje z nimi zostały zbudowane na nieznanych fundamentach, wywołując w tobie nieznane emocje albo sprawiając ci ogromny ból? A może to pragnienia, które w każdej chwili mogą okazać się utopijne i wyrządzić wiele zła?

Pytań jest wiele, a odpowiedzi tak mało. I właśnie ta książka taka jest - jedną wielką niewiadomą.

Babel to historia, która wbrew pozorom i w nieoczekiwanych momentach łączy ludzi. Pokazuje walkę o siebie, dobro ogółu, sprawiedliwość, równość i walkę o własną tożsamość.

Tajemnicza, pełna pasji, zawziętości i odważnego podejścia do różnic klasowych, rasizmu i nacjonalizmu.

O rozdzierających relacjach.

O emocjach tak nieznanych i tak różnorodnych, że nawet chwila radości nie osłoni twojego smutku.

O zrozumieniu, słuchaniu i byciu otwartym.

Mam wrażenie, że napisałam tak wiele, a jednak wcale. Tak wiele bezsensownych słów, które wprowadziły zamęt i chaos w mojej głowie…

Czytajcie to i dajcie się poznać tej historii.

“Stali się mistrzami w niedostrzeganiu tego, co przez cały czas mieliśmy tuż przed sobą.”

"**Babel**" autorstwa Rebekki Kuang to literacka uczta, która wciąga czytelnika w fascynujący świat lingwistyki, magii i politycznych intryg. Autorka, znana z mistrzowskiego łączenia elementów fantasy z głębokimi tematami społecznymi i historycznymi, ponownie dostarcza dzieło, które nie tylko bawi, ale i zmusza do refleksji.

Fabuła powieści koncentruje się na losach Robin Swift, osieroconego chłopca z Chin, który zostaje przygarnięty przez tajemniczego profesora i przewieziony do Anglii. Robin trafia do prestiżowego instytutu Babel, gdzie studiuje lingwistykę i magię, a także poznaje mroczne sekrety swojej nowej ojczyzny. Babel to miejsce, gdzie język ma niezwykłą moc, a tłumaczenia mogą dosłownie zmieniać rzeczywistość.

Jednym z największych atutów "Babel" jest głęboko przemyślana i złożona fabuła. Kuang umiejętnie łączy elementy fantastyczne z realiami XIX-wiecznej Anglii, tworząc świat, który jest zarówno niezwykle bogaty, jak i wiarygodny. Jej opisy są szczegółowe i malownicze, co sprawia, że czytelnik łatwo przenosi się do mrocznych korytarzy Babel i zatłoczonych ulic Londynu. Autorka z niezwykłą precyzją oddaje ducha epoki, co dodatkowo wzbogaca fabułę i nadaje jej głębi.

Postacie w powieści są pełnokrwiste i wielowymiarowe. Robin Swift to bohater, który przechodzi znaczącą przemianę na przestrzeni książki. Jego podróż od niepewnego chłopca do pewnego siebie młodego mężczyzny, świadomego swojej tożsamości i miejsca w świecie, jest przedstawiona w sposób niezwykle przekonujący i poruszający. Relacje między postaciami są skomplikowane i pełne napięcia, co dodatkowo zwiększa emocjonalne zaangażowanie czytelnika.

Jednym z najbardziej fascynujących aspektów "Babel" jest sposób, w jaki Kuang porusza tematykę kolonializmu, władzy i tożsamości. Powieść stanowi głęboką refleksję nad rolą języka w kształtowaniu historii i kultur, a także nad konsekwencjami jego nadużywania przez tych, którzy sprawują władzę. Kuang nie unika trudnych pytań i kontrowersyjnych tematów, co sprawia, że książka jest nie tylko wciągającą lekturą, ale i ważnym głosem w dyskusji na temat dziedzictwa kolonializmu.

Styl pisania Rebekki Kuang jest zarówno elegancki, jak i pełen pasji. Autorka posługuje się językiem z niezwykłą precyzją, co jest szczególnie istotne w książce, której tematem jest moc słów i języka. Jej proza jest bogata i wielowarstwowa, co sprawia, że lektura jest prawdziwą przyjemnością dla miłośników literatury.

Mimo licznych zalet, jest jedna rzecz, która mogłaby być lepiej rozwiązana. Momentami tempo narracji wydaje się być nierówne. Niektóre fragmenty rozwijają się zbyt wolno, co może zniechęcać niektórych czytelników. Jednakże, nawet te wolniejsze części są pełne ciekawych szczegółów i refleksji, które ostatecznie wzbogacają całą historię.

Podsumowując, "Babel" to powieść, która zasługuje na uwagę każdego miłośnika literatury fantasy i historycznej. Rebecca Kuang stworzyła dzieło, które jest zarówno wciągającą opowieścią, jak i głęboką refleksją nad istotą języka, władzy i tożsamości. Jej najnowsza powieść to prawdziwa literacka perła, która z pewnością pozostanie w pamięci czytelników na długo po zakończeniu lektury. Gorąco polecam tę książkę każdemu, kto szuka literatury, która nie tylko bawi, ale i zmusza do myślenia.