Zenon Ludwik Klemensiewicz - sylwetka autora

Zenon Klemensiewicz (1891–1969), ceniony językoznawca i pedagog, odegrał kluczową rolę w kształtowaniu nowoczesnego nauczania języka polskiego. Urodzony w 1891 roku, rozpoczął swoją karierę jako nauczyciel gimnazjum w 1919 roku. Kilka lat później, w 1923, dołączył do kadry Studium Pedagogicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie rozpoczął wykłady z dydaktyki języka polskiego. W 1939 roku uzyskał tytuł profesora na tej uczelni.

Jego wkład w językoznawstwo i edukację nie kończył się na pracy akademickiej. W 1946 roku stał się członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1954 roku należał do Polskiej Akademii Nauk, gdzie od 1960 roku piastował stanowisko prezesa Oddziału Krakowskiego PAN. W 1958 roku został redaktorem naczelnym czasopisma "Język Polski". Jego osiągnięcia międzynarodowe potwierdza fakt, że w 1967 roku został członkiem World Academy of Art and Science w USA. Od 1961 roku pełnił funkcję wiceprezesa Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Klemensiewicz wyróżnił się jako pionier w popularyzacji i dbałości o czystość oraz piękno języka polskiego. Jako pierwszy polski dydaktyk języka ojczystego miał znaczący wpływ na podniesienie jakości nauczania w polskich szkołach. Jego zainteresowania językoznawcze obejmowały między innymi składnię i historię języka polskiego.

Do jego najważniejszych prac należą: "Dydaktyka nauki o języku ojczystym" (1929), "Składnia opisowa współczesnej polszczyzny kulturalnej" (1937), "Zarys składni polskiej" (1953), "W kręgu języka literackiego i artystycznego" (1961) oraz trzytomowa "Historia języka polskiego" (1961–72). Dzięki tym publikacjom znacząco przyczynił się do rozwoju językoznawstwa w Polsce.