Włodzimierz Sołowjow - sylwetka autora

Rosyjski myśliciel prawosławny, poeta oraz słowianofil i mesjanista, znany jako „filozof wiecznej kobiecości”, odegrał ważną rolę w kształtowaniu chrześcijańskiej filozofii prawosławnej. Jego głównym zamierzeniem było odnowienie podstawowych dogmatów chrześcijaństwa, które na przestrzeni wieków stały się jedynie martwymi literami. Można wyróżnić trzy główne etapy w jego twórczości: teozofię, teokrację i teurgię, które odzwierciedlają jego ewolucję myślową na przestrzeni lat.

Do jego najważniejszych prac zaliczają się „Krizis zapadnoj fiłosofii: protiw pozitiwistow” z 1874 r., „Istorija i buduszcznost’ tieokratii” z 1887 r. oraz „Kratkaja powiest’ ob Antichristie” z 1899 r., którą wspomina także Benedykt XVI w swojej książce „Jezus z Nazaretu”. Ta ostatnia praca przedstawia wizję końca historii oraz powtórnego przyjścia Mesjasza, a także afirmuje wiarę w zbawczą moc piękna.

Ponadto, jego dorobek literacki obejmuje filozoficzno-refleksyjne wiersze z tomu „Stichotworienija” z 1891 r., poemat „Tri swidanija” z 1898 r., a także polityczną lirykę, taką jak „Ex oriente lux” z 1890 r. i sztuki teatralne, w tym „Biełaja lilija” z 1893 r. Pisał także eseje o wybitnych twórcach, w tym o Adamie Mickiewiczu. Jego prace miały znaczący wpływ na twórczość symbolistów rosyjskich.