Władysław Strzemiński - sylwetka autora

Polski malarz, teoretyk sztuki oraz pedagog był jednym z pionierów nowoczesnej sztuki w Polsce. Studiował w moskiewskim Wchutiemasie w latach 1918-1919, a także współpracował z Kazimierzem Malewiczem. W 1920 roku objął prowadzenie szkoły artystycznej w Smoleńsku. W 1922 roku powrócił do Polski, początkowo zatrzymując się w Wilnie, a od 1932 roku osiadł na stałe w Łodzi. Jako członek grup Blok i Praesens oraz współtwórca awangardowej grupy literacko-artystycznej a.r. i pisma Forma, w 1928 roku stworzył teorię unizmu. Teoria ta opisywała obraz jako „jednozgodne działanie wszystkich swych części” i podkreślała „jednoznaczność wyrazu linii i koloru”. Do 1934 roku powstało wiele unistycznych dzieł, charakteryzujących się monochromatycznością i skomplikowaną teksturą drobnych falistych form.

Inicjował również kolekcję nowoczesnej sztuki w łódzkim muzeum, a w latach 1945-1950 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Plastycznej w Łodzi. Oprócz malarstwa i teorii, zajmował się typografią, urbanistyką i architekturą. Jego najważniejsze dzieła to m.in.: „Kompozycja architektoniczna 9c” (1919), „Pejzaż łódzki” (1931), „Kompozycja abstrakcyjna” (1933), „Pejzaż morski” (około 1934), „Kompozycja unistyczna 14” (1934), cykl „Deportacje” (1940) oraz „Kobieta w oknie” (1948). Wśród głównych prac teoretycznych wyróżnia się „Unizm w malarstwie” (1928) oraz „Teoria widzenia” (1958).