Vicente Blasco Ibáñez - sylwetka autora

Hiszpański pisarz, publicysta oraz lewicowy działacz polityczny, Vicente Blasco Ibáñez, zasłynął swoimi powieściami regionalnymi, takimi jak "Ziemia przeklęta", a także dziełami społecznymi, obyczajowymi i wojennymi, wśród których najbardziej znani są "Czterej jeźdźcy Apokalipsy". Twórca ten napisał również mnóstwo reportaży. Już jako młody człowiek zdradzał ogromne zainteresowanie literaturą, choć szkoła niespecjalnie go fascynowała. Wolał zgłębiać życie bohemy walenckiej, która później stała się inspiracją dla jego bohaterów. Chęć doświadczenia przygód pchnęła go jako nastolatka do ucieczki do Madrytu, gdzie został sekretarzem prywatnym pisarza Manuela Fernández y Gonzáleza, twórcy powieści historycznych. Po powrocie do Walencji, pod wpływem rodziców, rozpoczął studia prawnicze. W tym okresie sprzeciwił się monarchistycznemu i reakcyjnemu systemowi Hiszpanii.

Blasco Ibáñez rozpoczął swoje literackie działania w latach 1882–1883. W listopadzie 1894 roku wydał pierwszy numer gazety republikańskiej „El Pueblo”, którą sam redagował. W tym samym czasie opublikował swój debiut "Wesoła Walencja" (Arroz y tartana), który dał początek tzw. cyklowi walenckiemu, obejmującemu również powieści takie jak "Rudera" (La barraca), "Ziemia przeklęta", "Kwiat majowy" (Flor de mayo) oraz "Tajemnica jeziora". W 1896 roku, w odpowiedzi na koloniałowe działania Hiszpanii na Kubie, zorganizował manifestację w Walencji, co doprowadziło do starć z policją i wojskiem. Zmuszony do ucieczki do Włoch, po powrocie został skazany na 4 lata więzienia. Jednak dzięki protestom intelektualistów został zwolniony po kilku miesiącach.

W 1898 roku został wybrany na deputowanego z ramienia Walencji w Kortezach. W tym czasie powstały jego najbardziej radykalne, polityczne dzieła, takie jak "Katedra", "Gabriel Luna", "El intruso", "Bodega" i "La horda", w których ostro krytykował wyzysk pracowników przez właścicieli ziemskich. W 1908 roku zrezygnował z polityki, aby poświęcić się wyłącznie literaturze. Przeprowadził się do Madrytu, gdzie poznał i zakochał się w chilijskiej arystokratce Elenie Ortuzar. Kiedy wybuchła I wojna światowa, Blasco Ibáñez przebywał w Paryżu, gdzie pisał artykuły piętnujące militaryzm pruski. Jego postawa w tym czasie najlepiej manifestowała się w słynnych książkach "Czterej jeźdźcy Apokalipsy" i "Mare Nostrum". W 1919 roku wyemigrował do Ameryki, gdzie stworzył powieści takie jak "Królowa Calafia", "Powieści z Lazurowego Wybrzeża" i "Zjawa o złotych skrzydłach". Vicente Blasco Ibáñez zmarł trzy lata przed wprowadzeniem w Hiszpanii systemu republikańskiego.