Roman Zmorski - sylwetka autora

Roman Zmorski, wywodzący się z rodu Nałęcz, był polskim poetą, tłumaczem oraz folklorystą. Urodził się w Warszawie i choć przez pewien czas studiował na Uniwersytecie Wrocławskim, nie ukończył edukacji. Podczas studiów nauczył się jednak języka serbskiego, co w późniejszych latach okazało się niezwykle cenne przy przekładach literatury bałkańskiej. Jego pasją były podróże po Mazowszu, a także wizyty na Kaszubach i Dolnym Śląsku, gdzie zbierał i dokumentował lokalne legendy oraz baśnie.

Zmorski związany był z Cyganerią Warszawską, a jego twórczość poetycka często określana jest mianem czarnej romantyki, z wyraźnymi akcentami irracjonalizmu i melancholii. W swojej karierze używał także pseudonimów literackich, takich jak Roman Mazur i Roman Zamarski. Niestety, jego życie zakończyło się przedwcześnie, gdyż w wieku 44 lat zmarł na gruźlicę.

W dorobku literackim Romana Zmorskiego znajdują się między innymi następujące dzieła: "Poezye Romana Zmorskiego" z 1843 roku, "Wieża siedmiu wodzów. Pieśń z podania" wydana w księgarni Woykowskich w 1850 roku, a także "Narodowe pieśni serbskie" ukazujące się w dwóch tomach w latach 1853-1855 nakładem wydawnictwa Gustaw Sennewald, oraz "Domowe wspomnienia i powiastki" z 1854 roku.

Życie rodzinne Zmorskiego było również bogate. Był żonaty z Teklą Parczewską, z którą miał dwoje dzieci: córkę Zbigniewę Mariannę, urodzoną 5 grudnia 1852 roku, oraz syna Masława Ignacego, urodzonego 29 sierpnia 1848 roku. Małżeństwo zakończyło się w 1867 roku śmiercią Romana, pozostawiając po sobie wspomnienie wyjątkowego poety i badacza kultury narodowej.