Łukasz Opaliński - sylwetka autora

Marszałek nadworny koronny od 1650 roku oraz starosta pobiedziski od 1631 roku, wyróżniał się także jako marszałek sejmu zwyczajnego w Warszawie w 1638 roku. Pełnił funkcje podkomorzego kaliskiego w latach 1638-1640 i poznańskiego od 1640 roku, a także starosty hrubieszowskiego. Był poetą, satyrykiem, pisarzem politycznym i teoretykiem literatury. Jego ojcem był Piotr Opaliński, wojewoda poznański, a matką Zofia z Kostków; miał brata Krzysztofa. Zdobył solidne wykształcenie, uczęszczając do Akademii Lubrańskiego w Poznaniu oraz na uniwersytety w Louvain, Orleanie i Padwie.

28 listopada 1639 roku poślubił Izabelę Tęczyńską, córkę wojewody krakowskiego Jana Magnusa Tęczyńskiego, dzięki czemu przejął znaczące dobra Tęczyńskich. Te fundusze pozwoliły mu na zgromadzenie jednej z największych bibliotek wówczesnej Europy. Ze związku z Izabelą miał dzieci: Jana Opalińskiego, Stanisława Łukasza Opalińskiego oraz Zofię Annę Elżbietę Opalińską.

Swoją działalność polityczną rozpoczął mając 20 lat, podczas sejmu elekcyjnego w 1632 roku, głosując za wyborem królewicza Władysława na króla Polski. W odróżnieniu od swojego brata, jego polityczne sympatie skłaniały się ku stronnictwu królewskiemu. Często posłował na sejmy i brał udział w pracach różnych komisji sejmowych, zajmujących się sprawami wojskowymi, skarbowymi i traktatowymi. W 1638 roku pełnił funkcję marszałka sejmu. Po śmierci Władysława IV uczestniczył w sejmie konwokacyjnym w 1648 roku i był elektorem Jana II Kazimierza Wazy z województwa poznańskiego. Brał też udział jako poseł w sejmie 1649/1650 roku z sejmiku średzkiego województw poznańskiego i kaliskiego. Podczas "potopu" wiernie wspierał króla, a także popierał dworskie projekty elekcji vivente rege na sejmach w latach 1661 i 1662. W 1661 roku otrzymał 12 000 liwrów z francuskiego skarbu oraz przyczynił się do powstania pierwszej polskiej gazety, Merkuriusza Polskiego.

Opaliński został pochowany wraz z żoną, Izabelą Tęczyńską, w Końskowoli, w krypcie kościoła parafialnego. Miejsce ich pochówku zdobi pomnik symbolizujący Vanitas, czyli Marność, z herbem rodziny Opalińskich – Łodzia.