Luigi Pirandello - sylwetka autora

Luigi Pirandello, znany włoski dramaturg, powieściopisarz i nowelista, w swej twórczości koncentrował się na analizie relacji międzyludzkich, ukazując niedoskonałości społeczeństwa, takie jak hipokryzja i stereotypy. Urodzony w Caos, w pobliżu Agrigento na Sycylii, pochodził z rodziny o korzeniach związanych z przemysłem siarkowym i burżuazją. Obie strony jego rodziny były zdecydowanymi przeciwnikami rządów Burbonów i aktywnie wspierały ruch zjednoczenia Włoch oraz demokracji, w tym ojciec, który uczestniczył w kampanii Garibaldiego i został za to zesłany na Maltę. Te doświadczenia ukształtowały idealizm, a także późniejsze rozczarowanie Pirandella światem, co było tematem jego dzieł.

Pirandello otrzymał początkowe wykształcenie w domu, gdzie fascynowały go baśnie opowiadane przez starszą służącą. W wieku dwunastu lat stworzył swoją pierwszą tragedię. Choć pod wpływem ojca zaczął naukę w szkole technicznej, przeniósł się ostatecznie do ginnasio, by zgłębiać nauki humanistyczne. W 1880 roku rodzina przeprowadziła się do Palermo, gdzie Luigi ukończył szkołę średnią, poczynając pisać wiersze i rozwijając swoje literackie ambicje. W tym czasie zrodziło się jego uczucie do kuzynki Liny i wzrastało przywiązanie do matki, przy równoczesnym oddalaniu się od ojca. By zdobyć akceptację rodziny kuzynki, zaangażował się w zarządzanie rodzinnym biznesem i rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Palermo, gdzie zetknął się z radykalnym nurtem nacjonalistycznym, późniejszym Fasci Italiani.

W 1887 roku wyjechał do Rzymu, by kontynuować studia, a dwa lata później opublikował swój pierwszy zbiór poezji "Mal Giocondo." Po konflikcie z profesorem opuścił Rzym i udał się do Bonn, gdzie przez dwa lata studiował niemiecką literaturę romantyczną oraz tłumaczył dzieła Goethego na język włoski, otrzymując w 1891 roku doktorat z glottologii. Po powrocie na Sycylię skoncentrował się na karierze pisarskiej, wydając między innymi "Romanse bez miłości" i biorąc ślub z Antoniettą Portulano pod wpływem ojca. Mimo braku wspólnych zainteresowań artystycznych, ich małżeństwo było względnie szczęśliwe, podczas gdy Pirandello dalej pisał i angażował się w działalność wydawniczą.

Katastrofa w 1903 roku, kiedy to powódź zniszczyła kopalnię siarki rodziny, odkrywając psychiczne problemy Antonietty, zmusiła Pirandella do jeszcze bardziej intensywnej pracy twórczej. Jego powieść "Nieboszczyk Mattia Pascal" spotkała się z dużym uznaniem i umożliwiła mu publikację prac krytycznoliterackich, takich jak eseje w "Arte e Scienza." Mimo sukcesu pisarskiego, sytuacja rodzinna się pogarszała - zazdrość i nieufność przekształciły się w przemoc.

Po umieszczeniu żony w zakładzie zamkniętym w 1919 roku, Pirandello pogrążył się w pracy teatralnej, obejmując stanowisko dyrektora artystycznego Teatro d'Arte di Roma. Jego sztuki, takie jak "Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora," badały relacje między aktorami a ich rolami. Lata 1925-26 przyniosły jego prawdopodobnie najwybitniejszą powieść, "Jeden, nikt i sto tysięcy."

W 1929 roku został członkiem Włoskiej Akademii Nauk, a w 1934 roku przyznano mu Literacką Nagrodę Nobla. Jego twórczość inspirowała adaptacje filmowe w różnych krajach. Pirandello zmarł 10 grudnia 1936 roku na zapalenie płuc.