Ludwik Kulczycki - sylwetka autora

Ludwik Kulczycki kształcił się w Warszawie i Genewie. Od 1894 roku był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Ze względu na zaangażowanie w działalność rewolucyjną wielokrotnie trafił do więzienia, między innymi do warszawskiej Cytadeli, a w latach 1895–1899 został zesłany na wschodnią Syberię. W 1899 zdołał uciec do Lwowa, gdzie rozpoczął aktywność publicystyczną i naukową, skupiając się na socjologii, historii ruchów społecznych XIX wieku oraz prawie i państwie. Z czasem stracił zaufanie współpracowników i został odsunięty od władz partii. W 1900 roku odszedł z PPS i utworzył nową organizację - III Proletariat, która działała intensywnie w latach 1904–1905. Po roku 1910 wycofał się z ruchu socjalistycznego. W czasie I wojny światowej został członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego.

W 1917 roku rozpoczął pracę w polskich instytucjach państwowych, działając w departamencie spraw wewnętrznych oraz ministerstwie pracy i opieki społecznej. Był także zatrudniony w Biurze Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu. Od 1918 do 1932 roku pełnił funkcję profesora w Szkole Nauk Politycznych oraz nauczał w Wyższej Szkole Dziennikarskiej, aż do 1924 roku. Od 1920 roku Ludwik Kulczycki był związany z Narodową Partią Robotniczą. Dnia 2 maja 1923 roku został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 220-I-14/15. Jego żoną była Natalia, która zmarła w 1952 roku, a razem mieli syna Jerzego, urodzonego w 1895 roku i zmarłego w 1919 roku.