Józef Ratajczak - sylwetka autora

Józef Ratajczak, uznany poeta, prozaik i eseista, stworzył znaczną liczbę dzieł literackich skierowanych do dzieci i młodzieży. Kształcił się na Uniwersytecie Warszawskim oraz Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, a swój doktorat uzyskał w 1982 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był jednym z pionierów grupy "Wierzbak" powstałej w 1956 roku. Pełnił funkcję kierownika artystycznego w klubie "Od Nowa" w latach 1958-1962, a później był kierownikiem literackim w Teatrze "Marcinek" i Teatrze Polskim, pracując jednocześnie jako redaktor w polskim radio i telewizji.

Ratajczak współpracował z wieloma czasopismami, takimi jak "Nurt", "Arkusz", "Teatr" czy "Gazeta Wyborcza". Jego bogaty dorobek literacki obejmuje liczne tomiki poezji, w tym "Niepogoda" z 1957 roku, który zdobył nagrodę, "Ballada dziadowska" z 1973, "Kamyki Dawida" z 1991 roku oraz "Czucie i wiara" z 1993 roku. Nie ograniczał się jedynie do poezji; napisał również powieści i zbiory opowiadań, takie jak "Gniazdo na chmurze" z 1970 roku, "Wianek z baranich kiszek" z 1976, "Po nocy noc" z 1980 czy "Węzeł" z 1996 roku. W kręgu zainteresowań Ratajczaka znajdowały się także eseje i szkice literackie, jak "Lekcje u Iłłakowiczówny" z 1986 czy "Krzyk i ekstaza" z 1989 roku.

Jego twórczość była szeroko uznawana i wielokrotnie odznaczana. Wśród wielu wyróżnień znajdują się Nagroda Młodych Miasta Poznania z 1960 roku, Nagroda im. S. Piętaka z 1971, Nagroda im. J. Kasprowicza z 1976 oraz Nagroda im. W. Reymonta z 1985 roku. W jego literackim dorobku znajdują się także takie pozycje jak "Romantyczni kochankowie" z 1989, "Umrzeć z miłości", szkic poświęcony romansom z okresu Młodej Polski, z 1999 roku, oraz "Zgasły brzask epoki" z 1980 roku.