Johann Wolfgang von Goethe - sylwetka autora

Johann Wolfgang von Goethe to jedna z najważniejszych postaci niemieckiej literatury okresu romantycznego. Ten znakomity poeta, dramatopisarz, prozaik, uczony i polityk, był mocno związany z ruchem romantycznym, choć nigdy do końca nie zerwał z klasycyzmem. Jego działalność obejmowała wiele dziedzin wiedzy i sztuki. Wespół z Friedrichem Schillerem, Goethe był jednym z głównych przedstawicieli klasycyzmu weimarskiego, a także prekursorem romantyzmu w literaturze niemieckiej.

Goethe ukończył studia prawnicze w Lipsku i Strasburgu, a od 1775 roku mieszkał w Weimarze, gdzie spędził resztę swojego życia. Na dworze księcia sasko-weimarskiego pełnił różne funkcje, aż dotarł do stanowiska prezydenta Izby Finansów. W 1782 roku został nobilitowany, a między 1791 a 1817 rokiem zajmował się kierowaniem teatrem oraz instytucjami edukacyjno-kulturalnymi księstwa. Podróż do Włoch w latach 1786-1788 miała znaczący wpływ na jego twórczość. Jego najbliższym przyjacielem był Friedrich Schiller. Goethe zmarł w Weimarze, osamotniony po stracie żony i jedynego syna. Ostatnie słowa, które wypowiedział, to: „Więcej światła”.

W sferze nauk przyrodniczych Goethe dążył do integracji takich dziedzin jak nauki przyrodnicze, filozofia, polityka i poezja. Po powrocie z podróży po Włoszech intensywnie zajmował się badaniami w botanice, geologii, chemii i optyce, gromadząc około 23 tysięcy preparatów przyrodniczych. Szczególne miejsce w jego pracy zajmuje teoria kolorów, którą zawarł w swoim dziele „Farbenlehre”. Choć współcześnie uważana jest za błędną, wówczas wykraczała poza fizykę, zahaczając o kwestie metafizyczne, co dziś określa się mianem psychologii kolorów. Znani fizycy, jak Niels Bohr czy Carl Friedrich von Weizsäcker, komentowali jego podejście do rzeczywistości materialnej oraz metodologię.

Goethe w swoich pracach naukowych, w tym w „Eksperymencie jako pośredniczenie do obiektu i subiektu”, przedstawił metodę badań, która nie była spekulatywna, lecz empiryczna. To podejście różniło się od ówczesnych empirycznych postaw, gdyż traktowało człowieka nie jako zewnętrznego obserwatora, lecz integralny element badanej rzeczywistości. Jego koncepcje naukowe znacznie wpłynęły na późniejszy rozwój antropozofii Rudolfa Steinera oraz pedagogiki waldorfskiej, określane dziś jako goetheanizm.