Henryk Krok-Paszkowski - sylwetka autora

Gen. bryg. Henryk Maria Krok-Paszkowski urodził się 1 kwietnia 1887 roku w majątku Rudnia Pilańska, mieszczącym się w powiecie Stołpce, w województwie nowogródzkim. Był synem Stanisława Paszkowskiego i Jadwigi z domu Straszyńskiej. Edukację rozpoczął w Szkole Realnej w Pińsku, którą uczęszczał w latach 1897-1902. Następnie studiował na Politechnice Lwowskiej, wybierając Wydział Mechaniczny, gdzie związał się z organizacjami Związek Walki Czynnej i „Strzelec”.

Swoją wojskową karierę rozpoczął w Legionach Polskich, służąc od sierpnia 1914 do listopada 1915 roku. Początkowo pełnił funkcję dowódcy I plutonu w 1. Kompanii Kadrowej, a później objął dowództwo tej kompanii oraz 4. kompanii w 2. i 5. Pułku Piechoty Legionów Polskich. W listopadzie 1915 roku przeszedł do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie stał na czele Obwodu POW w Siedlcach i kierował Szkołą Podoficerską w Warszawie. W maju 1917 roku powrócił do służby liniowej, dowodząc batalionem w 5. Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym internowano go w Beniaminowie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 2 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie objął dowództwo I batalionu 5. Pułku Piechoty Legionów. W styczniu 1919 roku przeszedł na dowództwo I batalionu 22. Pułku Piechoty i walczył w wojnie z bolszewikami. Na krótko dowodził także XVII Brygadą Piechoty. Po przejściu na organizację pokojową, kontynuował dowodzenie 22. Pułkiem Piechoty i aktywnie uczestniczył w przewrocie majowym 1926 roku po stronie Józefa Piłsudskiego.

Na skutek zmian personalnych w wojsku po zamachu stanu, 9 sierpnia 1926 roku objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 9. Dywizji Piechoty. Po niespełna dwóch latach, 18 lutego 1928 roku został mianowany dowódcą Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie, awansując na generała brygady z dniem 1 stycznia 1929 roku. Następnie, 9 października 1930 roku objął dowództwo 20. Dywizji Piechoty w Baranowiczach, gdzie służył przez ponad siedem lat. W styczniu 1938 roku został przeniesiony do Warszawy, by pełnić funkcję zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu nr I.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku miał dowodzić 45. Dywizją Piechoty Rezerwowej, jednak nie zdołał jej zmobilizować. Od 12 do 17 września dowodził punktem zbornym w Brzeżanach. W okresie od września 1939 do lutego 1941 roku był internowany w Rumunii, w Băile Herculane, a następnie do kwietnia 1945 roku przebywał w niemieckiej niewoli, w oflagach Dorsten i VI B Dössel. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Anglii, gdzie zmarł 7 czerwca 1969 roku w szpitalu Joyce Green w Dartford.