Guillaume Apollinaire - sylwetka autora

Guillaume Apollinaire wyrastał w arystokratycznej rodzinie o herbie Wąż. Roman Marcela Adéma, biograf poety, wysunął hipotezę, że ojcem Guillaume’a był Francesco Flugi d'Aspermont, włoski szlachcic ze szwajcarskimi korzeniami, lecz możliwe są także inne teorie, choć mniej wiarygodne. Wśród nich znalazła się opcja dotycząca duchownego lub Juliusza Weila, który później został partnerem matki Guillaume’a — Angeliki Kostrowickiej. Ona sama była polską szlachcianką i miała skłonności do hazardu. Guillaume był wnukiem Apolinarego Kostrowickiego, dawnego kapitana w armii rosyjskiej oraz papieskiego Szambelana. Apolinary, a nie Michał Kostrowicki, jak wcześniej przypuszczano, był dziadkiem poety.

Guillaume spędził dzieciństwo w Rzymie z matką i młodszym bratem Albertem, a rodzina mieszkała także czasowo w Bolonii. Zerwanie relacji matki z Francesco zmusiło ich do przeprowadzki do Monako. Jego edukacja obejmowała kolegium Saint-Charles, kolegium Stanislas w Cannes i liceum w Nicei. Tam rozwijał się literacko, zaczął interesować się symbolizmem i pisał pierwsze wiersze z przyjacielem Ange Toussaint-Luca pod pseudonimem Guillaume Macabre.

W 1897, mimo dobrych wyników w nauce, oblał maturę. Następnie rodzina przenosiła się z Nicei do różnych miejsc, aż w końcu trafiła do Paryża wiosną 1899. Tam Guillaume zaczął pisać opowiadania, a także ukończył kurs scenografii, choć nie znalazł w tej dziedzinie pracy. Działał jako asystent literata i współpracował z magazynem „Tabarin”. W tamtym czasie powstały pierwsze utwory, które później znalazły się w zbiorze Alkohole.

W 1901 roku wyjechał do Nadrenii, gdzie powstał cykl Wiersze nadreńskie. Przeżył tu również swoją pierwszą nieszczęśliwą miłość do Anny Playden. Odwiedził także Niemcy, Czechy i Austrię, co zainspirowało go do napisania takich opowiadań jak Przechodzień z Pragi i Polowanie na orła. Jego debiut literacki jako poety miał miejsce we wrześniu 1901, a jako prozaika w marcu 1902 pod pseudonimem Guillaume Apollinaire. Po powrocie do Paryża w 1902, coraz bardziej angażował się w życie literackie, publikował i zawiązywał nowe znajomości.

Apollinaire stał się ważną postacią w artystycznym środowisku Montparnasse’u, wśród jego przyjaciół byli m.in. Pablo Picasso, Max Jacob, André Salmon, i Marie Laurencin. Był związany z kubistami i przyczynił się do narodzin surrealizmu, choć jego spojrzenie na sztukę, które określał jako „orfizm dramatyczny,” nie pasowało do wyłącznej przynależności do żadnego nurtu. Jego dorobek obejmuje poezję, prozę i eseje, a najważniejsze zbiory to Alkohole i Kaligramy. Do jego utworów muzycznych sięgali wielcy francuscy artyści jak Yves Montand i Georges Brassens. W 1911 roku związany był z Szkołą z Puteaux, awangardowym ruchem bliskim kubizmowi, a krótko po wybuchu I wojny światowej dołączył do Legii Cudzoziemskiej. Po ranieniu podczas wojny, został przeniesiony do rezerwy i ostatecznie zmarł w 1918 roku w Paryżu w wyniku epidemii grypy „hiszpanki”. Jest pochowany na Cmentarzu Père-Lachaise. Apollinaire pozostaje kluczową postacią w historii awangardy zarówno w literaturze, jak i w sztuce.