Giovanni Giacomo Casanova - sylwetka autora

Europejski podróżnik i literat, znany jako awanturnik, zyskał sławę dzięki swoim pamiętnikom „Historia mojego życia”. Te barwne zapiski życia w osiemnastowiecznych stolicach Europy zawierają liczne opisy miłosnych przygód, co sprawiło, że jego nazwisko stało się synonimem uwodziciela w wielu językach. Urodził się w Wenecji w rodzinie aktorów – Gaetano Giuseppe Casanovy i Zanetty Farussi, jako najstarszy z sześciorga rodzeństwa. Jego bracia, Francesco Giuseppe i Giovanni Battista, osiągnęli popularność jako malarze; pierwszy był związany z Akademią w Paryżu, a drugi kierował Akademią w Dreźnie. Po śmierci ojca, kiedy Giacomo miał osiem lat, matka często podróżowała, więc babka zajmowała się jego wychowaniem. Był chorowitym dzieckiem, uważanym za opóźnione w rozwoju, ale jego umysłowe zdolności rozbudziły się po tym, jak czarownica z Murano wyleczyła go z krwotoków z nosa. W wieku dziewięciu lat rozpoczął naukę w szkole doktora Gozziego w Padwie.

Od 1738 do 1742 roku studiował na uniwersytecie w Padwie. W wieku 16 lat uzyskał tytuł doktora praw za prace na temat testamentów i możliwości budowy nowych synagog przez Hebrajczyków. Krótko uczęszczał do seminarium duchownego, ale z powodu skandalu został z niego usunięty. Dzięki matce zatrudnił się jako sekretarz biskupa Martirano w Kalabrii, jednak rozczarowany warunkami szybko stamtąd wyjechał. W 1744 roku przyjął posadę sekretarza kardynała Acquavivy, ambasadora Hiszpanii w Watykanie, ale po zamieszaniu w incydent z porwaniem musiał opuścić stanowisko.

Casanova zaciągnął się do armii weneckiej, trafił na Korfu i do Konstantynopola, ale po powrocie do Wenecji w 1745 roku zajął się grą na skrzypcach. Po jednym z wystąpień uratował życie senatorowi Matteo Bragadinowi, co umożliwiło mu korzystanie z jego wsparcia. W 1749 roku, po oskarżeniu o profanację, opuścił Wenecję, gdzie spotkał swoją największą miłość, Henriettę, z którą przeżył intensywny, choć krótki romans. W 1750 roku w Lyonie wstąpił do masonerii, co otworzyło mu drzwi do kontaktów z wieloma europejskimi osobistościami.

W 1753 roku wrócił do Wenecji, gdzie został aresztowany i skazany na pięć lat więzienia pod zarzutem uprawiania magii. Zdołał jednak zbiec z więzienia i udał się do Paryża, gdzie uczestniczył w zakładaniu loterii państwowej, dorabiając się fortuny. W następnych latach podróżował po całej Europie, angażując się w różne przygody i interesy. W Polsce odnotowano pojedynek, w którym ranił Franciszka Ksawerego Branickiego, co zmusiło go do opuszczenia kraju.

Casanova próbował swoich sił w różnych przedsięwzięciach, ale nie odnosił wielkiego sukcesu finansowego, co zmusiło go do pracy jako tajny agent w Wenecji. Później, po kilku latach podróży po Europie i licznych perypetiach życiowych, osiadł jako bibliotekarz w Czechach. Tam poświęcił się pracy literackiej, pisząc między innymi swoje pamiętniki, które uchodzą za jedno z najważniejszych źródeł o życiu społecznym XVIII wieku.

Zmarł 4 czerwca 1798 roku w Duchcov. Jego autobiograficzne dzieło, będące świadectwem niezwykłego życia i czasów, które opisał, nadal przyciąga uwagę i uznawane jest za wyjątkowy dokument o epoce.