François-René de Chateaubriand - sylwetka autora

Francuski pisarz, polityk i dyplomata urodził się 4 września 1768 roku w Saint-Malo, pochodząc z szanowanej rodziny szlacheckiej. Dzieciństwo i młodość spędził w szkołach bretońskich oraz w rodzinnym zamku w Combourg. Po śmierci ojca w 1786 roku przeniósł się do Paryża, a w 1791 roku rozpoczął podróż do Ameryki. Powrócił do Francji, gdy dotarła do niego wiadomość o aresztowaniu króla Ludwika XVI. Szybko wziął ślub i dołączył do formowanej w Belgii "armii książąt". Po wielu trudnych przejściach osiedlił się w Anglii, gdzie pozostał aż do 1800 roku. To właśnie w Anglii doświadczył nawrócenia i rozpoczął swoją działalność literacką.

Po powrocie do Francji, będącej pod panowaniem Napoleona, opublikował swoje znane prace: "Atala" (1801), "Geniusz chrześcijaństwa" (1802) oraz "René" (1805). Dzieła te przyniosły mu uznanie i otworzyły przed nim nowe możliwości kariery. Rozpoczął pracę w dyplomacji, ale z niej zrezygnował po egzekucji księcia d’Enghien w 1804 roku. W kolejnych latach dużo podróżował i pisał, publikując m.in. powieść "Męczennicy" w 1809 roku i "Podróż z Paryża do Jerozolimy" w 1811 roku.

W 1814 roku napisał pamflet "O Buonapartem i Burbonach", który pomógł w powrocie dawnej dynastii na tron. Podczas stu dni Napoleona towarzyszył Ludwikowi XVIII do Gandawy, a jednocześnie został parem Francji. Opublikowanie broszury "O monarchii wedle Karty" w 1816 roku ściągnęło na niego niełaskę dworu. Miał skomplikowane relacje z monarchią — był jej zarówno wierny, jak i krytyczny.

Po 1820 roku powrócił do polityki, pełniąc funkcję ambasadora w Berlinie, a następnie reprezentanta Francji na kongresie w Weronie. Najwyższy punkt jego kariery stanowiło stanowisko ministra spraw zagranicznych oraz udana wojna z Hiszpanią w 1823 roku. Mimo sukcesów nie otrzymał oczekiwanego uznania, co skłoniło go do przejścia do opozycji. Po rewolucji lipcowej wycofał się z życia publicznego i skupił się na pisaniu. Wydał m.in. "Studia historyczne" (1831), "Szkic o literaturze angielskiej" (1836) oraz "Życie księdza Rancé" (1844). Jego "Pamiętniki zza grobu" zdobyły powszechne uznanie. Zmarł 4 lipca 1848 roku.