François Mauriac - sylwetka autora

Francuski autor, uznawany za jednego z czołowych pisarzy katolickich XX wieku, został laureatem literackiej Nagrody Nobla w 1952 roku. Początek jego edukacji literackiej miał miejsce na Uniwersytecie w Bordeaux, gdzie ukończył studia w 1905 roku, po czym przeniósł się do Paryża, by podjąć naukę w École des Chartes. Jego przygoda z tą uczelnią była jednak krótka, ponieważ wkrótce prawie całkowicie poświęcił się pisarstwu. Swoje pierwsze literackie kroki stawiał jako poeta, debiutując w 1909 roku tomikiem „Les Mains jointes”, co zapewniło mu uznanie krytyki.

Podczas pierwszej wojny światowej przerwał swoją twórczość, służąc w szpitalu Czerwonego Krzyża na Bałkanach. W 1922 roku wydał powieść „Le Baiser aux lepreux” („Pocałunek trędowatemu”), dzięki której zyskał powszechną sławę. Później zasłynął jako twórca prozy psychologicznej, badając konflikty między ludzką namiętnością, etyką a wiarą w takich powieściach jak „Pustynia miłości” (1925), „Kłębowisko żmij” (1932), „Faryzeuszka” (1941) oraz „Jagnię” (1954).

Podczas II wojny światowej angażował się w działalność francuskiego podziemia, publikując teksty antyfaszystowskie pod pseudonimem Forez w „Le cahier noir”. Był autorem licznych zbiorów esejów i szkiców, takich jak „Bóg i złoty cielec” (1929) oraz biografia „De Gaulle” (1964). W 1959 roku opublikował dziennik „Pamiętnik życia wewnętrznego”. W 1933 roku dołączył do grona członków Akademii Francuskiej, a w 1958 roku odznaczono go Wielkim Krzyżem Legii Honorowej.

Mauriac nie był tylko pisarzem, ale też cenionym dziennikarzem, związanym przez lata z prawicowym dziennikiem „Le Figaro”. W latach 50. głośno wyrażał swój sprzeciw wobec wojny w Algierii, szczególnie krytykując stosowanie tortur przez francuskie wojsko. Jego zebrane dzieła zostały wydane w 12-tomowej serii w latach 1950-1956. Mauriac miał również wpływ na Elie Wiesela, motywując go do opisania swoich przeżyć z czasów Holokaustu. Spoczął na cmentarzu Cimetière de Vémars w departamencie Val-d’Oise.