Franciszek Kasparek - sylwetka autora

Franciszek Kasparek przyszedł na świat 23 października 1844 roku w Samborze. Rozpoczął studia prawnicze w 1862 roku na Uniwersytecie Lwowskim, po czym kontynuował naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1869 roku obronił tytuł doktora praw. Następnie rozpoczął pracę w systemie sądowniczym. W 1871 roku uzyskał habilitację dzięki rozprawie dotyczącej podstawowych zasad kościelnych ustaw małżeńskich oraz ocenianiu zasad Hugona Grocjusza z perspektywy ówczesnych teorii filozoficznych i prawnych.

W 1872 roku otrzymał posadę profesora nadzwyczajnego specjalizującego się w filozofii prawa i prawie narodów. Dodatkowo nauczał austriackiego prawa administracyjnego, a po przejęciu obowiązków po J. B. Oczapowskim także przedmiotu związanego z administracją. W 1875 roku został mianowany profesorem zwyczajnym, co umożliwiło mu prowadzenie wykładów z zakresu encyklopedii umiejętności politycznych. Jego pasje naukowe obejmowały filozofię prawa, prawo polityczne i administracyjne, prawo międzynarodowe publiczne oraz historię doktryn prawnych. Jest znany jako twórca pierwszego polskiego systemu prawa politycznego.

Od 1884 roku Kasparek był członkiem Rady Miasta Krakowa, a w 1887 roku założył Krakowskie Towarzystwo Prawnicze. Współpracował także z Instytutem Prawa Międzynarodowego w Brukseli. Był jednym z organizatorów I Zjazdu Prawników i Ekonomistów w Krakowie. Kasparek angażował się również społecznie, angażując się w działalność Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Towarzystwa Czerwonego Krzyża, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa. Zmarł 19 marca 1903 roku w Krakowie. Do jego najważniejszych dzieł należą "Udział Polaków w uprawie prawa międzynarodowego" (1885), "Podręcznik prawa politycznego" (t.1 1888, t.2 1894), "Prawo polityczne ogólne z uwzględnieniem austriackiego razem ze wstępną nauką ogólną o państwie" (t.1 1877, t.2 1881) oraz "Zadanie filozofii prawa i jej stanowisko w dziedzinie nauk prawnych" (1888).