Bogdan Jaxa-Ronikier - sylwetka autora

Polski pisarz, dramaturg i publicysta zadebiutował około 1890 roku, publikując wiersze oraz nowelki w mało znanych gazetach studenckich. Jego talent literacki szybko zwrócił uwagę dzięki dwóm dramatom obyczajowym: "Nieszczęśliwi" z 1896 roku i "Czy warto?" wystawionym rok później. Kolejne sukcesy przyniosły mu sztuki "Zgaszeni" z 1899 roku oraz zwłaszcza "Kariera" z 1900 roku; obie wyróżniono w konkursie im. Ignacego Paderewskiego w Warszawie w 1899 roku. Ronikier w swoich dramatach eksplorował ciemne zakamarki ludzkiej psychiki. W latach 1901-1904 na scenie pojawiły się jego kolejne dzieła: "Współzawodnicy", "Pliszka" i "Zawód", w których wyraźne jest jego silne zainteresowanie tematami zbrodni i występków obyczajowych.

W 1910 roku pisarz został oskarżony o zabójstwo swojego szwagra, Stanisława Chrzanowskiego. Proces, który trwał kilka lat, zakończył się w 1914 roku wyrokiem skazującym Ronikiera na 11 lat ciężkich robót i zesłanie na Syberię, co wiązało się również z utratą tytułu szlacheckiego. Istnieją spekulacje, że padł ofiarą spisku. W 1927 roku został ułaskawiony przez prezydenta Ignacego Mościckiego.

Ronikier jest także autorem licznych dzieł literackich, w tym głośnej monografii "Dzierżyński, czerwony kat złote serce" z 1933 roku, która była wielokrotnie wznawiana i tłumaczona. Do jego powieści należą również "Promienna toń" z 1903 roku, "Na przełomie. Powieść z dziejów polskiego mieszczaństwa" z 1909 roku, "Hrabia na Rostocku" z 1911 roku oraz "Bezrobotni" i "Miasto zadżumionych" z 1936 roku. Jego dorobek literacki uzupełnia zbiór nowel "Sześć kobiet. Cienie" z 1903 roku.