Bode Miller - sylwetka autora

Samuel Bode Miller to amerykański narciarz alpejski, który zdobył uznanie jako mistrz olimpijski i mistrz świata. Jego kariera jest bogata w sukcesy, w tym pięć medali olimpijskich oraz triumf w Pucharze Świata. Początkowo Miller specjalizował się w slalomie, ale z biegiem czasu osiągał również doskonałe wyniki w konkurencjach szybkościowych. W grudniu 2004 roku stał się drugim narciarzem w historii, po Marco Girardellim z Luksemburga, który wygrał wszystkie konkurencje alpejskie w jednym sezonie – osiągnął to już po dziesięciu zawodach pucharowych.

Miller jest znany z odważnego stylu jazdy, co sprawia, że nie zawsze kończy swoje przejazdy. Pomimo tego, potrafi zyskać przewagę nad rywalami w pozornie trudnych sytuacjach. Jego swobodny stosunek do zawodów jest dobrze znany; w jednym z wywiadów przyznał, że startował po spożyciu alkoholu – choć później wyjaśniał, że chodziło jedynie o spożycie wieczorem przed zawodami. Innym razem wywołał kontrowersje oskarżeniem Lance'a Armstronga o stosowanie dopingu, co później okazało się prawdą.

Na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City w 2002 roku Miller zdobył srebrne medale w slalomie gigancie i kombinacji alpejskiej, ustępując odpowiednio Stephanowi Eberharterovi z Austrii i Kjetilowi André Aamodtowi z Norwegii. Na olimpiadzie w Nagano cztery lata wcześniej nie ukończył slalomu ani slalomu giganta, a w Turynie w 2006 rozpoczął od piątej pozycji w zjeździe.

Miller ma również na swoim koncie wiele medali mistrzostw świata. Debiutując w mistrzostwach w Vail w 1999 roku, zajął dalsze miejsca w slalomie gigancie i supergigancie, ale uplasował się na ósmym miejscu w slalomie. Pierwsze medale zdobył w St. Moritz w 2003 roku, gdzie stał się mistrzem w slalomie gigancie i kombinacji oraz srebrnym medalistą w supergigancie. Podczas mistrzostw w Bormio w 2005 roku wygrał zjazd i supergigant, chociaż nie ukończył żadnego ze slalomów ani kombinacji.

13 stycznia 2008 roku w Wengen Miller zdobył swoje 27. zwycięstwo w karierze, stając się najbardziej utytułowanym amerykańskim narciarzem w Pucharze Świata, przeganiając Phila Mahre. Jego pierwsze podium pucharowe miało miejsce w grudniu 2000 roku w Val d'Isere, a pierwszą wygraną świętował rok później, także w Val d'Isere. W sezonie 2001/2002 zapewnił sobie czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, by rok później zakończyć sezon na drugim miejscu. Sezon 2003/2004 przyniósł mu ponownie czwarte miejsce, jednak w 2004/2005 po znakomitym początku utrzymał pozycję lidera do końca, zdobywając Puchar Świata. Zwyciężył także sześciokrotnie w Małej Kryształowej Kuli: w slalomie gigancie, supergigancie oraz kombinacji w różnych sezonach.