Autopsja

Uwielbiam książki Tess Gerritsen z cyklu Rizzoli i Isles. Przeczytałam już kilka książek tej autorki i wszystkie do tej pory bardzo mi się podobały. Tym razem znowu historia była super ekscytująca i dobrze opowiedziana, a styl pisania swobodny i łatwy do czytania.

"Autopsja", piąta książka z serii Rizzoli i Isles, autorstwa Tess Gerritsen, zawiera elementy zarówno oczekiwane, jak i nieoczekiwane. Dla młodych rosyjskich dziewczyn, takich jak Mila, Anja, Olena, obietnica nowego życia, wolności i pracy jest ekscytująca. Nie spodziewają się, że zostaną przewiezione przez meksykańską granicę i zmuszone do prostytucji. Dr Maura Isles właśnie wychodzi po wyczerpującym dniu pracy w kostnicy, kiedy staje się coś niewyobrażalnego. Później, w szpitalu, jest świadkiem, jak pacjentka strzela do ochroniarza z jego własnej broni. Detektyw bostońskiej policji Jane Rizzoli, w ciąży i po terminie, czeka w szpitalu na oddziale diagnostyki obrazowej, po tym jak odeszły jej wody. Jej poród może rozpocząć się w każdej chwili. Ani ona, ani nikt inny nie spodziewa się, że wybuchnie ogromny kryzys.

Maura Isles ma ograniczoną, ale ważną rolę w tej historii. Jako lekarz sądowy jest obecna na początku całego chaotycznego epizodu, który zagraża Jane, jej nienarodzonemu dziecku oraz życiu pięciu innych zakładników, a także dwóm nieznanym terrorystom, których misja jest również tajemnicą. Jednak akcja koncentruje się głównie na Jane i jej mężu, agencie FBI Gabrielu Deanie, którzy współpracują i zbierają informacje.

W miarę rozwoju fabuły, rzeczy wydają się coraz bardziej zagmatwane, zwłaszcza gdy historia Mili przeplata się z akutalną akcją policji. Z punktu widzenia Mili, widzimy - czujemy - strach i beznadzieję handlu ludźmi oraz jego wpływ na tych ludzi. Jesteśmy świadkami brutalności kolesi oraz chciwości "matki" i niewidzialnych szefów. W miarę jak Rizzoli, Dean i dr Isles rozmawiają z policją, FBI i innymi agentami wywiadu, historia staje się dość mętna i skomplikowana. To, czego się dowiadują, jest naprawdę szokujące i przerażające.

Jane Rizzoli, którą widzimy w "Autopsji" jest inną osobą niż w poprzednich książkach. Ona ewoluuje, bo musi. Nie tylko jest mężatką, ale teraz jest matką. Widzimy jej zmagania z uczeniem się tej roli i jak stara się ułożyć wyobraża o sobie jako policjantce i matce. Wciąż uczy się, jak być odpowiedzialną przed kimś innym niż ona sama i jej pracodawcą. Widzimy również Gabriela w roli męża i nowego ojca. Spodziewam się, że w dalszej części zobaczymy więcej wątków toczących się wokół tej rodziny. To sprawia, że zastanawiam się, co z Maurą Isles?

Świetna powieść, emocjonująca jak zawsze, a na końcu wszystkie wątki łączą się w zrozumiały sposób. Gorąco polecam!

Uwielbiam książki Tess Gerritsen z cyklu Rizzoli i Isles. Przeczytałam już kilka książek tej autorki i wszystkie do tej pory bardzo mi się podobały. Tym razem znowu historia była super ekscytująca i dobrze opowiedziana, a styl pisania swobodny i łatwy do czytania.

"Autopsja", piąta książka z serii Rizzoli i Isles, autorstwa Tess Gerritsen, zawiera elementy zarówno oczekiwane, jak i nieoczekiwane. Dla młodych rosyjskich dziewczyn, takich jak Mila, Anja, Olena, obietnica nowego życia, wolności i pracy jest ekscytująca. Nie spodziewają się, że zostaną przewiezione przez meksykańską granicę i zmuszone do prostytucji. Dr Maura Isles właśnie wychodzi po wyczerpującym dniu pracy w kostnicy, kiedy staje się coś niewyobrażalnego. Później, w szpitalu, jest świadkiem, jak pacjentka strzela do ochroniarza z jego własnej broni. Detektyw bostońskiej policji Jane Rizzoli, w ciąży i po terminie, czeka w szpitalu na oddziale diagnostyki obrazowej, po tym jak odeszły jej wody. Jej poród może rozpocząć się w każdej chwili. Ani ona, ani nikt inny nie spodziewa się, że wybuchnie ogromny kryzys.

Maura Isles ma ograniczoną, ale ważną rolę w tej historii. Jako lekarz sądowy jest obecna na początku całego chaotycznego epizodu, który zagraża Jane, jej nienarodzonemu dziecku oraz życiu pięciu innych zakładników, a także dwóm nieznanym terrorystom, których misja jest również tajemnicą. Jednak akcja koncentruje się głównie na Jane i jej mężu, agencie FBI Gabrielu Deanie, którzy współpracują i zbierają informacje.

W miarę rozwoju fabuły, rzeczy wydają się coraz bardziej zagmatwane, zwłaszcza gdy historia Mili przeplata się z akutalną akcją policji. Z punktu widzenia Mili, widzimy - czujemy - strach i beznadzieję handlu ludźmi oraz jego wpływ na tych ludzi. Jesteśmy świadkami brutalności kolesi oraz chciwości "matki" i niewidzialnych szefów. W miarę jak Rizzoli, Dean i dr Isles rozmawiają z policją, FBI i innymi agentami wywiadu, historia staje się dość mętna i skomplikowana. To, czego się dowiadują, jest naprawdę szokujące i przerażające.

Jane Rizzoli, którą widzimy w "Autopsji" jest inną osobą niż w poprzednich książkach. Ona ewoluuje, bo musi. Nie tylko jest mężatką, ale teraz jest matką. Widzimy jej zmagania z uczeniem się tej roli i jak stara się ułożyć wyobraża o sobie jako policjantce i matce. Wciąż uczy się, jak być odpowiedzialną przed kimś innym niż ona sama i jej pracodawcą. Widzimy również Gabriela w roli męża i nowego ojca. Spodziewam się, że w dalszej części zobaczymy więcej wątków toczących się wokół tej rodziny. To sprawia, że zastanawiam się, co z Maurą Isles?

Świetna powieść, emocjonująca jak zawsze, a na końcu wszystkie wątki łączą się w zrozumiały sposób. Gorąco polecam!

Czytałam kilka jej książek, lecz poza kolejnością i to nigdy nie utrudniało mi zrozumienia fabuły i nie odnosiłam wrażenia, że coś przegapiłem. Zdaje sobie sprawę, że to już wyświechtane stwierdzenie, ale "Autopsja" zawiera w sobie naprawdę dużo napięcia, co utrudnia odłożenie książki na później.

"Autopsję" otwiera Mila, która opowiada swoją historię o nadziejach i marzeniach, które rozpadają się, gdy okazuje się, że jest w pułapce, uwięziona jako prostytutka-niewolnica. Mila przedstawia nam Olenę i inne młode kobiety, które są więzione. Dr Maura Isles kończy swój dzień w kostnicy, pisząc raporty. Idzie sprawdzić jedno z ciał, które wcześniej tego dnia poddała autopsji. Jej raport musi być dokładny, więc stara się wznieść na wyżyny swoich możliwość, gdy nagle wydaje jej się, że słyszy hałas. Klimatyzatora? Rury? Nie. Zaczyna sprawdzać worki z ciałami. To był długi dzień, więc może głowa jest już zmęczona, ale kiedy rozpakowuje jeden z worków na zwłoki, kobieta w środku otwiera oczy! Dzwoni na pogotowie, a oni zabierają kobietę na izbę przyjęć. Sytuacja przyciąga uwagę mediów, a reporterzy pytają ją, jak to się mogło stać. Sprawy eskalują, gdy ożywiona kobieta zabija ochroniarza przydzielonego do jej ochrony i bierze zakładników w jednym ze skrzydeł szpitala. Przypadkowo, detektyw Jane Rizzoli właśnie zaczęła rodzić swoje pierwsze dziecko i jest w tym skrzydle oczekując na badanie USG. Tożsamość kobiety jest nadal tajemnicą, ale wkrótce staje się jasne, że ktoś wie, kim ona jest, a zespół negocjujący zakładników zdaje sobie sprawę, że jeśli dowie się, że Rizzoli jest policjantem, może zdecydować się ją zabić, tak jak strażnika.

Książka miała ten sam klimat, co "Grzesznik", kiedy pierwszy raz ją wzięłam do ręki. W przeciwieństwie do trzeciej książki, "Autopsja" zdołała mnie szybko wciągnąć. To, co zaczyna się od handlu ludźmi, wplątuje cię w teorię spiskową, która trzyma cię na krawędzi fotela. Romans jest stonowany, co pozwala na płynniejszą lekturę. Ponieważ historia wydaje się obracać wokół nowego macierzyństwa Jane Rizzoli, Maura Isles powraca do swojej drugoplanowej roli. Thomas Moore, który odegrał ważną rolę w "Chirurgu" i niewielką w "Skalpelu", powraca, podobnie jak Vince Korsak i Darren Crowe. Historia jest precyzyjna i dobrze napisana. Fabuła jest prosta, a opowiadanie ma wygodne, satysfakcjonujące zakończenie. Opowiadanie jest prowadzone częściowo w trzeciej osobie, która podąża za współczesnymi wydarzeniami, a częściowo w pierwszej osobie, z punktu widzenia Mili. Jestem naprawdę zainspirowana do czytania kolejnych książek Tess Gerristen i mam nadzieję, że ci z Was, którzy jeszcze nie czytali jej książek, wkrótce to zrobią.

Czytałam kilka jej książek, lecz poza kolejnością i to nigdy nie utrudniało mi zrozumienia fabuły i nie odnosiłam wrażenia, że coś przegapiłem. Zdaje sobie sprawę, że to już wyświechtane stwierdzenie, ale "Autopsja" zawiera w sobie naprawdę dużo napięcia, co utrudnia odłożenie książki na później.

"Autopsję" otwiera Mila, która opowiada swoją historię o nadziejach i marzeniach, które rozpadają się, gdy okazuje się, że jest w pułapce, uwięziona jako prostytutka-niewolnica. Mila przedstawia nam Olenę i inne młode kobiety, które są więzione. Dr Maura Isles kończy swój dzień w kostnicy, pisząc raporty. Idzie sprawdzić jedno z ciał, które wcześniej tego dnia poddała autopsji. Jej raport musi być dokładny, więc stara się wznieść na wyżyny swoich możliwość, gdy nagle wydaje jej się, że słyszy hałas. Klimatyzatora? Rury? Nie. Zaczyna sprawdzać worki z ciałami. To był długi dzień, więc może głowa jest już zmęczona, ale kiedy rozpakowuje jeden z worków na zwłoki, kobieta w środku otwiera oczy! Dzwoni na pogotowie, a oni zabierają kobietę na izbę przyjęć. Sytuacja przyciąga uwagę mediów, a reporterzy pytają ją, jak to się mogło stać. Sprawy eskalują, gdy ożywiona kobieta zabija ochroniarza przydzielonego do jej ochrony i bierze zakładników w jednym ze skrzydeł szpitala. Przypadkowo, detektyw Jane Rizzoli właśnie zaczęła rodzić swoje pierwsze dziecko i jest w tym skrzydle oczekując na badanie USG. Tożsamość kobiety jest nadal tajemnicą, ale wkrótce staje się jasne, że ktoś wie, kim ona jest, a zespół negocjujący zakładników zdaje sobie sprawę, że jeśli dowie się, że Rizzoli jest policjantem, może zdecydować się ją zabić, tak jak strażnika.

Książka miała ten sam klimat, co "Grzesznik", kiedy pierwszy raz ją wzięłam do ręki. W przeciwieństwie do trzeciej książki, "Autopsja" zdołała mnie szybko wciągnąć. To, co zaczyna się od handlu ludźmi, wplątuje cię w teorię spiskową, która trzyma cię na krawędzi fotela. Romans jest stonowany, co pozwala na płynniejszą lekturę. Ponieważ historia wydaje się obracać wokół nowego macierzyństwa Jane Rizzoli, Maura Isles powraca do swojej drugoplanowej roli. Thomas Moore, który odegrał ważną rolę w "Chirurgu" i niewielką w "Skalpelu", powraca, podobnie jak Vince Korsak i Darren Crowe. Historia jest precyzyjna i dobrze napisana. Fabuła jest prosta, a opowiadanie ma wygodne, satysfakcjonujące zakończenie. Opowiadanie jest prowadzone częściowo w trzeciej osobie, która podąża za współczesnymi wydarzeniami, a częściowo w pierwszej osobie, z punktu widzenia Mili. Jestem naprawdę zainspirowana do czytania kolejnych książek Tess Gerristen i mam nadzieję, że ci z Was, którzy jeszcze nie czytali jej książek, wkrótce to zrobią.