Ateistyczne korzenie ponowoczesności

Słowo "ponowoczesność" odnosi się do najnowszego etapu w kulturze Zachodu, który nastąpił po okresie nowoczesności, wyraźnie się mu przeciwstawiając. Charakterystyczną cechą tego czasu jest utrata wiary w nieograniczone możliwości rozumu i nieustanny postęp, będące centralnymi elementami mentalności nowoczesnej zainspirowanej ideologią oświeceniową.

Ponowoczesność zaczęła się w drugiej połowie XX wieku, kiedy to środowiska zachodniej lewicy zaczęły postrzegać przerażające zbrodnie komunistów sowieckich jako dowód upadku nowoczesnego paradygmatu rewolucji związanego z przemocą i terrorem, często prowadzącego do ludobójstwa. Taka sytuacja postawiła przed zachodnią lewicą kluczowe pytanie: jak przeprowadzić marksistowską rewolucję na Zachodzie bez uciekania się do przemocy i terroru? Na te wątpliwości odpowiedzieli zachodni intelektualiści marksistowscy, propagujący tzw. marksizm kulturowy. W ich opinii, konieczne było spokojne przekształcanie istniejącej kultury zachodniej poprzez wprowadzanie marksistowskiej ideologii. Od tamtej pory szeroko pojęta zachodnia lewica, inspirując się tymi pomysłami, przez lata kształtowała ponowoczesną wersję kultury, która teraz odgrywa dominującą rolę w społeczeństwach zachodnich.