Zryw monsunowy. Wojny huraganowe. Tom 2

Nie uda nam się zbu­do­wać wspól­nej przy­szło­ści, jeśli po­zwo­li­my, by cie­nie prze­szło­ści kła­dły się na na­szej re­la­cji.


Myślałam, że po fenomenalnych „Wojnach Huraganowych” już nic nie będzie w stanie wbić mnie w fotel z taką siłą. Myliłam się. „Zryw Monsunowy” nie tylko dorównuje pierwszej części – on ją absolutnie przebija, zabierając nas w sam środek emocjonalnego cyklonu, z którego nie ma ucieczki.
„Zryw Monsunowy”, Thea Guanzon
Zanim jednak zanurzymy się w tej recenzji, słowo ostrzeżenia. Książka, jak i sama recenzja, porusza trudne tematy. Trigger warnings: wojna i przemoc, opisy ran, PTSD, toksyczne relacje rodzinne (w tym przemoc fizyczna i psychiczna ze strony rodzica), sceny erotyczne, śmierć.
Jeśli pierwszy tom był o zderzeniu dwóch światów i nienawiści zrodzonej na polu bitwy, to drugi jest o próbie zbudowania jednego, wspólnego świata na zgliszczach tej nienawiści. Alaric i Talasyn są teraz małżeństwem, a ich sojusz ma przynieść pokój. Ale jak budować pokój, gdy wciąż jest się pionkami w grze swoich rodzin, a serce i rozum toczą nieustanną walkę?
I to właśnie ta relacja, o której tak bardzo chciałam więcej, jest absolutnym sercem i duszą tej książki. Autorka zwalnia tempo, by pozwolić nam zanurzyć się w skomplikowanej dynamice między Tkającą Światło a Wykuwaczem Cieni. To już nie tylko starcia na polu bitwy, ale przede wszystkim w ich własnych komnatach i sercach. Każde przypadkowe dotknięcie to wybuch wulkanu, każdy drobny gest troski to rewolucja, a każda kłótnia iskrzy od niewypowiedzianych uczuć. To slow burn w najlepszym, najbardziej bolesnym i satysfakcjonującym wydaniu.
Alaric w tym tomie to postać absolutnie zjawiskowa. Pod maską bezwzględnego imperatora, którą znamy z pierwszej części, odkrywamy złamanego, wrażliwego i samotnego chłopaka, naznaczonego traumą dzieciństwa i brutalnością ojca. Jego powolne otwieranie się na Talasyn, jego nieśmiałe uśmiechy i momenty, w których jego troska przebija przez warstwy wojskowego wyszkolenia, są po prostu rozczulające. Bez dwóch zdań, Alaric trafia na sam szczyt listy moich książkowych mężów.
Talasyn bywa trudna. Jej niezdecydowanie i wybuchy złości potrafią frustrować, ale... są też do bólu ludzkie i zrozumiałe. To dziewczyna rozdarta między lojalnością wobec swojego ludu, a rodzącym się uczuciem do wroga, który zniszczył jej świat. Jej wewnętrzny konflikt, walka z własnymi demonami i próba odnalezienia się w roli imperatorki są przedstawione niezwykle autentycznie.
I choć w tle majaczy groźba magicznego kataklizmu, który może zniszczyć świat, nie oszukujmy się – prawdziwy kataklizm rozgrywa się w sercach naszych bohaterów. Polityka, spiski i rebelia są tu ważnym tłem, ale to emocjonalna podróż Alarica i Talasyn jest tym, co nie pozwala odłożyć tej książki. Jedynym, drobnym minusem może być fakt, że w tym tomie postacie drugoplanowe nieco bledną, przyćmione przez intensywność głównej pary.
A zakończenie? Zakończenie to czysty majstersztyk emocjonalnego okrucieństwa. Ostatnie strony czytałam kilka razy, nie dowierzając w to, co się stało. To jeden z tych cliffhangerów, które zostawiają cię z twarzą mokrą od łez, złamanym sercem i desperacką potrzebą sięgnięcia po kolejny tom TERAZ.
Jeśli pierwsza część Wam się podobała, to druga sprawi, że absolutnie przepadniecie. To jedna z tych książek, które przeżywa się całym sobą i które zostają w myślach na długo po zamknięciu ostatniej strony. Arcydzieło gatunku romantasy.

Pierwszy tom „Wojen Huraganowych” nie wywarł na mnie aż tak ogromnego wrażenia, jak myślałam, że to zrobi. Owszem książka mi się podobała, ale po przeczytaniu czułam pewien niedosyt, który miałam nadzieję, że rozwiążę tom drugi. Czy tak się stało?

Zdecydowanie tak 🔥

Dla mnie ogromnym plusem tego tomu było dosadne skupienie się na wątku romantycznym. W pierwszym tomie większy nacisk został położony na kwestie wojenne i polityczne, romans stał się trochę drugorzędny. Natomiast tutaj jest on na pierwszym planie. Bohaterami targają rozterki, bo przecież ich państwa są wrogami od niepamiętnych czasów, oboje knują za swoimi plecami i w żadnym wypadku nie powinno ich łączyć nic innego niż nienawiść, ale jednak… nienawiść i miłość dzieli bardzo cienka granica. Granica, którą oboje coraz bardziej pragną przekroczyć.

Momentami książka trochę mi się dłużyła i przez powolną akcję łatwo traciłam koncentrację. W książce zbyt wiele się nie dzieje, co jest jednak trochę minusem. 80% jej obojętności to dywagacje bohaterów, lepsze poznawanie się i sceny zbliżeń. Zwrotów akcji jest naprawdę mało, a największy z nich występuje oczywiście na sam koniec, by zachęcić czytelnika do sięgnięcia po kolejny tom. Dla mnie nie był to żaden szokujący rozwój wypadków, bo spodziewałam się czegoś takiego (raczej było to dość przewidywalne), ale i tak z chęcią sięgnę po finałowy tom.

„Zryw monsunowy” oczaruje was płomiennym wątkiem romantycznym z prawdziwym enemies to lovers z domieszką wojny i intryg politycznych. Jeśli szukacie czegoś „nowego” i w klimacie „Gwiezdnych wojen” to zdecydowanie musicie sięgnąć po tę trylogię 🖤