Wykolejeniec

Joseph Conrad, a właściwie Teodor Józef Konrad Nałęcz Korzeniowski (1857-1924), uważany jest za najbardziej znanego polskiego pisarza na świecie, mimo że pisał w języku angielskim. W wieku 16 lat opuścił Polskę, by najpierw zamieszkać w Marsylii, gdzie rozpoczął karierę marynarza. Podróżował do Indii, na Malaje, odwiedził również afrykańskie Kongo i Australię. W 1894 roku zdecydował się porzucić życie na morzu na rzecz pisarstwa, tworząc wiele powieści, które wniosły nową jakość do literatury poprzez połączenie przygodowych elementów z wnikliwą analizą psychologiczną, odkrywając ciemne zakamarki ludzkiej duszy.

„Wykolejeniec” to druga powieść Conrada, która wraz z „Szaleństwem Almayera” oraz „Ocaleniem” tworzy swoistą trylogię malajską, choć każdą z książek można czytać niezależnie. Głównym bohaterem jest Willems, tytułowy wykolejeniec – karykaturalny macho i bezwzględny egoista, który ostatecznie staje się społecznym wyrzutkiem. Paradoksalnie, to właśnie ten moment wykluczenia przynosi mu pewne wyniesienie, ponieważ trudności zaczynają go uszlachetniać. „Wykolejeniec” niesie ze sobą gorzkie przesłanie: „Największą zbrodnią człowieka jest to, że się urodził.” To mroczna, realistyczna proza, która skłania do refleksji.