Tam na niebie są rzeki

Przepadałam! 💧🩵
Elif Shafak stworzyła książkę, która nie mieści się w żadnym gatunku. To nie jest powieść obyczajowa, ani magiczny realizm, ani traktat filozoficzny - choć jest tym wszystkim naraz.
Trzy postacie - Arthur, Narin i Zaleekah - nie spotykają się w klasycznym sensie. Ich losy nie splatają się, lecz przenikają, jak strumienie podziemne, które nigdy nie przecinają się na powierzchni, ale wpływają na siebie w głębi. Choć w sumie trochę skłamałam… na samym końcu dwie rzeki się zbiegną ;)
Ale to nie bohaterowie są najważniejsi. Najważniejsza jest woda.
W tej powieści każda kropla jest nośnikiem historii. Każda rzeka - metaforą cywilizacji. Każde zanurzenie -powrotem do źródła. Shafak pisze o kulturach, które zbudowały się wokół wody, o językach, które powstały z jej rytmu, o pamięci, która nie jest osobista, lecz zbiorowa. To książka, która przypomina, że zanim nauczyliśmy się pisać, uczyliśmy się słuchać rzek.
„Tam na niebie są rzeki” to nie tylko opowieść o ludziach. To utwór dla świata, który zapomniał, że woda to nie zasób - to dziedzictwo. To przypomnienie, że historia nie płynie liniowo, lecz meandruje. Że kultura nie jest czymś martwym, lecz żywym nurtem. Że książka może być tratwą, ale tylko wtedy, gdy jesteśmy gotowi zanurzyć się bez lęku. Tak więc i ja, kochani, odpływam tą tratwą, doceniając możliwość „długiego patrzenia w wodę” 🩵



„Zdecydowanie zbyt często my, ludzie, niszczymy naturę i nazywamy to postępem.”

„Dziwnie jest stracić wiarę w coś, w co dawniej mocno się wierzyło. Niezwykle jest nosić własne przekonania jak pęk kluczy jedynie po to, aby zdać sobie sprawę, że nie otwierają żadnych drzwi.”