Ta druga

Zuza, Paula i Bartek znają się od dziecka. Byli nierozłączni, dopóki dorosłość nie postawiła przed nimi pierwszych poważnych wyborów. Po maturze ich drogi zaczynają się rozchodzić: Paula niespodziewanie wyjeżdża do Szwecji, a z czasem Zuza i Bartek zostają małżeństwem. Dwadzieścia lat później Paula wraca w rodzinne strony i odkrywa, że nic nie jest już takie, jak kiedyś. Nawet przyjaciele, których pamiętała inaczej.

To ciepła, pełna emocji opowieść o przyjaźni wystawionej na próbę czasu. Lata rozłąki, dawne uczucia i skrywane sekrety powracają, burząc pozorny spokój bohaterów. Czy obietnice sprzed dwóch dekad wciąż mają znaczenie? „Ta druga” to intrygujący, wieloznaczny tytuł, zapowiada historię o trudnych wyborach, których skutki mogą zarówno zniszczyć, jak i ocalić to, co kiedyś było najważniejsze.

Dziś chciałabym wam pokazać bardzo piękną, emocjonalną i wzruszającą książkę, czyli "Ta druga" Tomasza Betcher. To moja pierwsza książka autora, którą miałam okazję przeczytać, ale już wiem, że nie ostatnia.

"Dzięki temu co się stało, zrozumiałam, że na niektóre rzeczy szansę mamy tylko raz."

To historia o trójce przyjaciół: Pauli, Zuzie i Bartku. Mają za sobą cudowną młodość i wiele pięknych, wspólnych wspomnień. Ale nie tylko to ich łączy. Łączy ich głębsze uczucie, które przeradza się w miłość, a nawet w rodzinę. Jednak czy ta rodzina ma szansę przetrwać ? Zwłaszcza w obliczu tego, że nadal czai się widmo "tej drugiej".

"Szczęście jest jak motyl. Piękne, ale kruche i ulotne. Możesz całymi dniami gonić je po łące swojego życia, a kiedy już je złapiesz, to okazuje się, że masz zbyt mało czasu, by się nim nacieszyć."

Nie mogę zdradzić Wam więcej, bo bym musiała opowiedzieć całą książkę, a spoilerować nie chcę, bo to nie ma kompletnie sensu.

Na początku myślałam, że jest to piękna książka o przyjaźni trójki młodych ludzi, którzy są blisko siebie na dobre i złe. Nie spodziewałam się jednak, że mogą się mylić. Owszem jest to książka o przyjaźni, jednak nie takiej z happy endem. Znalazłam tu bardzo dużo emocji, takich przez, które poleciały łzy po policzkach i takie przez które byłam wściekła. Autor cudownie opisał co łączyło bohaterów, pokazał emocje, które w danym momencie nimi targały. Zrobił to tak, że dosłownie czułam je sama, jakbym to ja była na miejscu Zuzy czy Pauli. Podobało mi się bardzo to, że autor nie skupiał się tylko na teraźniejszości, tylko pokazywał momenty z przeszłości bohaterów. Dzięki temu możemy sami ocenić ich zachowanie. Nie spodziewałam się jednak takiego zakończenia całej historii. Było ono bardzo, ale to bardzo wzruszające. Z jednej strony rozumiem decyzję Zuzanny, ale z drugiej strony jestem na nią wściekła, bo dlaczego nie powiedziała prawdy rodzinie ? Dlaczego nie pozwoliła im się pożegnać, pogodzić ? W tej chwili czuję, że na miejscu jej córki nie potrafiłabym sobie z tym poradzić.
Książka pozostawiła mnie z wieloma przemyśleniami, wieloma pytaniami, na które muszę poszukać odpowiedzi i refleksjami. Jestem bardzo emocjonalną osobą i od razu zaczęłam się zastanawiać co by było gdybym to ja była jednym z bohaterów. I wiecie co ? Będę się modliła, żeby nigdy mnie taka sytuacja nie spotkała, ani ze strony Pauli, ani Zuzy, ani Bartka.