Rozum w śmiertelnym niebezpieczeństwie

Współczesny człowiek, napędzany przez idee osiemnastowieczne oraz wpływy Rewolucji, zdaje się porzucać swój spekulatywny rozum, który pozwala mu głębiej rozumieć rzeczywistość, jak i praktyczny rozum, który pomaga w osiągnięciu życiowych celów. Zamiast tego coraz większą wagę przykłada do rozumu technicznego, dzięki któremu tworzy nowe społeczności i zmienia świat na sposób bardziej sztuczny. Ta przemiana prowadzi do tego, że tradycyjne pojęcia prawdy i dobra stają się podporządkowane ambicjom władzy, co sprawia, że człowiek, teraz intelektualnie i moralnie zaślepiony, dąży do przekształcenia samego siebie i otaczającej go rzeczywistości. W odrzuceniu granic realności, człowiek wkracza w świat wyobrażeń. W coraz bardziej nienaturalnym społeczeństwie, w którym otaczają nas ulotne iluzje kształtowane przez nieuniknioną dynamikę „biegu dziejów”, widzimy ostatni etap pewnego rodzaju kryzysu. Gdy rozum zanika, pozostaje jedynie pierwotna natura, „doskonałe i definitywne mrowisko”, o którym wspominał Paul Valéry, oraz groźne widmo „Lewiatana”, jak określał to Pius XII. Takie właśnie przemyślenia przedstawia profesor Marcel De Corte (1905-1994), ceniony belgijski filozof i długoletni wykładowca Uniwersytetu w Liège. Jego dwa przenikliwe dzieła, "Człowiek przeciwko samemu sobie" (1962) oraz "Rozum w śmiertelnym niebezpieczeństwie" (1969), zostały po raz pierwszy przetłumaczone na język polski, oferując czytelnikom unikalne spojrzenie na zagrożenia współczesnej egzystencji.