Pozostaje performans

Zanurzyłam się w temacie wojny secesyjnej, ale nie podążyłam tradycyjną drogą badawczą poprzez archiwa. Skupiona na tym, jak historia powraca na scenach teatralnych, obserwowałam bitwy rekonstruowane w nowym, niekiedy zniekształconym świetle. Ścieżki mojego badania często były niejasne, prowadząc w różnych kierunkach. W tej książce spotykają się wątki związane z performansem, odtwarzaniem wojny secesyjnej, teorią performansu, wydarzeniami teatralnymi, fotografią, rzeźbą i różnymi formami sztuki żywej. W centrum moich zainteresowań leżą pytania o czasowość w kontekście rekonstrukcji, intermediów oraz współczesnych działań teatralnych, korzystając z koncepcji Freda Motena i Johna Donne'a dotyczącej „współ(nie)ożywienia”.

Otwarcie tej książki różni się od tradycyjnej przedmowy. Tekst rozwija się w sposób mozaikowy, obejmując różne czasy, miejsca i naukowe dziedziny. Kluczową ideą jest doświadczenie rekonstrukcji zarówno w sztuce, jak i w odgrywanych na nowo bitwach, które pozwala na wyjątkowe, cieleśnie odczuwane zrozumienie powracającego czasu. Wszystkie analizy w tej książce łączą badanie afektu jako sposobu poznania i rozważają związane z tym obietnice oraz zagrożenia.

Rozpoczynam od analizy odtworzeń bitew wojny secesyjnej, a później przechodzę do zagadnień związanych z teatrem, performansem i fotografią. Na zakończenie powracam do motywu rekonstrukcji bitew, nawiązując do paradoksu przedstawionego w książce „The Muster” (2005) Allison Smith. Początkowe rozdziały jedynie dotykają tematu politycznych implikacji rekonstrukcji, ale w finale rozwijam tę kwestię, zwłaszcza w kontekście ruchu konfederatów. Analizuję złożoną politykę łączenia rekonstrukcji bitew z lewicowymi projektami artystycznymi i badaję sens protestu, zarówno w przeszłości, jak i obecnie.