Popioły i przeklęty król. Królestwa Nyaxii. Tom 2

Myślę, że tak jak większość osób, które czytały pierwszy tom, ogromnie czekałam na kontynuację. Absolutnie zakochałam się w poprzedniej części, a końcowe wydarzenia sprawiły, że „Popioły i przeklęty król” stało się jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek. Ten tom nie urzekł mnie tak jak ten otwierający całą serię, ale nadal bawiłam się świetnie i z całego serca polecam wam Królestwo Nyaxii.

Podczas czytania towarzyszyło mi uczucie, które bardzo ciężko jest mi opisać, bo do tej pory odczuwałam je na taką skalę kilka razy. Było ono obecne podczas czytania „Szklanego tronu”, „Dworów”, „Harry’ego Pottera” czy trylogii „Aurory”. Czułam dziwną słuszność, spokój (chodzi mi o spokój ducha, bo niektóre wydarzenia przyprawiały mnie o szybsze bicie serca) i głęboko osadzoną miłość. To było jak powrót do domu po bardzo długim czasie. Jak ciepło ogniska i uścisk twojej ukochanej osoby. Myślę, że ta historia osadziła się w moim sercu na zawsze.

Moim głównym zarzutem jest nierównomierne tempo akcji. Często lawirowałam pomiędzy emocjonującymi momentami, a tymi powolnymi. W jednej chwili czytałam o epickich walkach i niebezpiecznych intrygach, by potem przejść do snucia się bohaterów po świecie i słuchania ich wewnętrznych rozterek. Nie mówię, że było to złe, bo nadal czytało mi się to rewelacyjnie, ale w porównaniu do pierwszego tomu czasami zalatywało nudą i sam wątek turnieju troszkę bardziej mnie interesował.

Ogromnie podobały mi się wewnętrzne „rozmowy” Orayi z jej ojcem. Rozterki, które ją ogarniały były nie tylko ciekawe z fabularnego punktu widzenia, ale również psychologicznego.

W tym tomie dostajemy dużo przemyśleń głównej bohaterki i odkrywania przez nią swoich mocy, siebie i przeszłości. Oraya jest dla mnie jedną z lepiej napisanych postaci. Odważna, śmiała i pomimo tego co przeżyła, ma wielkie serce. Można pomyśleć, że Vincent przez wychowanie pozbawił ją ludzkich odczuć, ale pod maską okrucieństwa i zimna ukrywa się kobieta o lwim sercu. Oraya, I love you 🖤

Wątek romantyczny to czysta perfekcja. W pewnym sensie mamy tu slow burn, bo Oraya po zdradzie Raihna nie legnie do niego, mimo że żywi do niego pewne uczucia. Na nowo budowane jest pomiędzy nimi zaufanie ze świadomością tego, co między nimi było. Jesteśmy obserwatorami ponownych nieśmiałych dotyków, ukradkowych spojrzeń i burzy emocji, która przez nich przepływa. W końcu doczekujemy się punktu kulminacyjnego ich relacji i ojej dzieje się 🔥 Smut jest 🥵 I dostałam to, czego najbardziej wyczekuję w kontaktach z wampirami, czyli picie 🩸🥵

Już od samego początku byłam ogromną fanką ich relacji, ale ten tom jeszcze bardziej mnie w tym umocnił. To nie jest prosta miłość. To miłość pełna sprzeczności, bólu i krwi, ale jest ona również płomienna, zaciekła i prawdziwa. Dawno nie spotkałam bohaterów, którzy aż tak by do siebie pasowali, wzajemnie się uzupełniali. Oraya i Raihn są dla siebie stworzeni 🥺❤️

Kocham tę serię, kocham tych bohaterów, kocham ten świat i czekam na więcej! Trochę żałuję, że to już koniec przygód tej dwójki, ale jednocześnie jestem ogromnie ciekawa, co Carissa przygotuje dla nas w kolejnych tomach.