Piastowie. Walka o tron 1138–1320

Gdy kościelne dzwony obwieściły śmierć księcia Bolesława Krzywoustego, w Polsce zapanowały trudne czasy, które ówcześni kronikarze opisali jako epokę, w której Chrystus i jego święci spali. Widmo bezkrólewia, które przemierzało Europę, budziło powszechny lęk, zwiastując nadejście anarchii i braku porządku.

Historia Polski w okresie rozbicia dzielnicowego to opowieść o rodzinnych konfliktach. Piastowscy następcy tronu, potomkowie tych, którzy jeszcze pamiętali zjednoczone królestwo, wplątali się w bezlitosne walki. Książęta rywalizowali o ojcowskie ziemie, synowie stawali przeciwko ojcom, a bracia walczyli ze sobą. Wygnani z rodu seniorzy wędrowali po Europie jako rycerze szukający sławy. Na początku tych zdarzeń leżała fraternalna waśń zakończona morderstwem. Dynastia Piastów podzieliła się na przeciwstawne klany, z których każdy prowadził własną polityczną grę. Wielkopolscy Piastowie, przekonani o swojej wyższości; śląscy Piastowie, pragmatyczni i dalekosiężni w planach; kujawscy Piastowie, ambitni i nieprzewidywalni. Przez niemal dwa wieki prowadzili krwawe wojny, zdradzali sprzymierzeńców i zawierali sojusze z wrogami, nie wahając się przed niczym.

Książka zabiera nas za kulisy XIII-wiecznej polityki, odkrywając tajemnice i mechanizmy władzy, które obejmowały brutalną siłę, relikwie męczenników, klątwy, zafałszowane kroniki, a na końcu zrabowane korony. Przywołuje również na światło dzienne mniej znanych aktorów walki o tron: Kościół i jego biskupów, komesów i dostojników z możnych rodów, papieskich legatów i inkwizytorów, rozwijające się miasta oraz nieposiadających pana rycerzy, rozbójników i renegatów. Wszystkie te elementy wrzały w polskim tyglu, którego ogień podtrzymywali czescy Przemyślidzi, niemieccy cesarze, ruscy kniaziowie, a nawet mongolscy nomadzi.