Pan tu nie leżał

Poezję autorstwa Michała Rusinka cechuje odwaga w posługiwaniu się paradoksami i słownymi grami. W sposób nieoczekiwany łączy on świat materialny ze światem języka, a jego realistyczne podejście często zaskakuje surrealistycznymi elementami. Dystans wobec rzeczywistości raz bywa ironicznie duży, innym razem prawie namacalnie mały. Jego utwory cenione są za refleksję nad życiem, eksplorację ludzkich doświadczeń oraz przekonywujące wartości. Jego prace są jak zapis autobiografii, stanowiąc jednocześnie wyraźny protest przeciwko alienacji i wyobcowaniu. Dążenie do znalezienia drogi do Domu jest charakterystyczne dla jego twórczości, a w warstwie formalnej: zauważalny jest indywidualny styl, oszczędne wykorzystanie słów, precyzyjna kompozycja oraz kreatywne podejście do języka.

Joanna Bąk również intryguje czytelników swoimi wierszami. Jej utwory angażują się w dialog z Tajemnicą i Słowem, które czasem więcej ukrywają, niż ujawniają. Jest to śmiała próba zaglądnięcia w głąb Rzeczy Oczywistych. Bąk z podejrzliwością przygląda się językowi oraz emocjom, aby unikać stereotypowych frazesów czy utartych schematów. Jej tomik „Pan tu nie leżał” pełen jest wieloznaczności, co sprawia, że czytelnicy mogą wracać do tych wierszy wielokrotnie. Rozszyfrowywanie jej lingwistycznych zagadek to wysiłek, który z pewnością się opłaca. Twórczość Bąk jest dowodem na to, że jeszcze niejednokrotnie nas zaskoczy.