Nie jestem twoim Polakiem. Reportaż z Norwegii

Skandynawia, czy ogólnie rzecz biorąc - daleka Północ - zawsze była w obszarze moich zainteresowań. Więc, gdy usłyszałem na jakiejś radiowej antenie o tej książęce, zanotowałem w głowie, że warto po to sięgnąć. I w końcu się udało. Nie było dla mnie szokiem czytanie o ksenofobii i rasizmie Norwegów (ale tez Szwedów i Finów). Mam za sobą kilka lektur o losach Saamów (jeszcze nie tak dawno nazywanych Lapończykami, co okazuje się pogardliwym określeniem, prawdopodobnie wywodzącym się od słowa lapp - łata). Krótko mówiąc, uchodzące dziś za wzór tolerancji społeczeństwa, jeszcze niedawno, bo nawet w drugiej połowie XX wieku, skutecznie trzebiły rdzennych mieszkańców Północy.
Tym razem dostajemy porcję historii opowiadanych przez naszych rodaków, którzy "za chlebem", ale nie tylko, wyruszyli na Półwysep Skandynawski. Okazuje się, że Norwegowie potrafią równie skutecznie wydobywać ropę naftową, co szufladkować ludzi często stanowiących istotny trzon ich gospodarki (bo wielu Polaków realizuje zadania, których sami Norwedzy podejmować nie chcą). Są w tym dość konsekwentni. Do tego stopnia, że potrafią zmusić właściciela mieszkania lub zarządcę nieruchomości, do wypowiedzenia umowy najmu pracownikom z polski, bo "ich nieruchomości przez takich lokatorów tracą na wartości".
Na szczęście nie ma w tym reportażu rwania szat i załamywania rąk nad nieszczęściem rodaków, potomków husarii, papieża Polaka, dzieci narodu wybranego. Jest próba zrozumienia tego mechanizmu, ale też znalezienia rozwiązania dla tej sytuacji. Bo przecież emigracja zarobkowa nie skończy się nagle, a gospodarka niejednego rozwiniętego państwa po prostu nie będzie umiała funkcjonować bez podejmujących wszelki trud rąk do pracy.
Ciekaw jestem, kiedy i czy w ogóle powstanie podobny reportaż o tym, jak my Polacy traktujemy przybyszów ze Wschodu, czy z Azji. I czy również będziemy potrafili zmierzyć się z tematem i znaleźć rozwiązanie inne niż pogarda, płot na granicy i przymusowe deportacje.