Równonoc

Strata. Dojmująca, niespodziewana, przedwczesna. Tak bolesna, że już w pierwszych minutach kreśli mroczny obraz następującej bezpośrednio po sobie przyszłości siedmioletniej Florki, która bezpowrotnie utraciła wentyl bezpieczeństwa. Swoją opokę. Upływający czas nie zdołał przez lata niczego wyprostować ani trwale załagodzić; oddzielić grubą kreską tego, co było przed i tego, co było po. Już na zawsze pozostanie w niej trudna do zniesienia pustka, świadomość zagnieżdżonej blisko serca nieobecności oraz dławiące poczucie winy. Jako dorosła kobieta posługująca się nowym imieniem niczym swoistą tarczą ochronną – odległą od pełnego doświadczenia dysocjacji – dołącza do niewielkiej grupy terapeutycznej dla osób borykających się z nie występującymi powszechnie fobiami. Turnus prowadzi jednak wzbudzający negatywne emocje wśród uczestników Werner, będący zażartym zwolennikiem kontrowersyjnych metod leczenia. Stosowana przez niego procedury mają doprowadzić do namacalnej konfrontacji z lękiem. A stąd już krok do niebezpiecznej eskalacji. Wzburzona krew, ścięta nieco wcześniej paraliżującym strachem, rozlewa się pod skórą w pewną burzową noc i doprowadza do uwolnienia wewnętrznej bestii kierowanej chęcią odwetu. Trzy lata później ponownie upomni się o swoje, nie dając zapomnieć.

Pierwsze zderzenie z twórczością Ewy Przydrygi wywołało nieoczekiwane doznania. Rzadko u mnie spotykane napięcie, które wzrastało proporcjonalnie do wagi uchylanego podczas terapii bohaterów wieka. Jakąś podskórną solidarność. Niemalże emfatyczną empatię w stosunku do walczących z własnymi zaburzeniami lękowymi postaci, dookreślonych i zdefiniowanych właśnie przez nie. Trauma zakorzeniona w ciele niczym uporczywa narośl. Wpływ ekspozycji na triggerujący bodziec zewnętrzny zakorzeniony głęboko we wnętrzu. W podświadomości. Rozpalony gwałtownie lont żarzący się pod wpływem wszechogarniających, przytłaczających swoim nadmiarem emocji. Pod ich naporem pęka krucha tama opanowania i budzą się mordercze instynkty. Byle wytrwać przez chwilę. Byle to zaraz przerwać i za wszelką cenę dostąpić mistycznego katharsis. Jedyna droga do ślepego wyzwolenia. A przynajmniej jego pozorów. Bowiem tuż za bramą znajduje się kolejny piekielny krąg, na który nakłada się niepokój, obawa o bycie nakrytym. Stabilny grunt po raz kolejny zaczyna się palić pod stopami, grożąc utratą wszystkiego, co tak cenne.


Tytułowa równonoc rozgranicza, a zarazem łączy dwa brzemienne w skutki wydarzenia, które dzielą dwadzieścia cztery lata. Równonoc wywarła przemożny wpływ, ryjąc głębokie bruzdy w życiorysie głównej bohaterki, a następnie jej znajomych poznanych podczas terapii. I tak jak oś czasu raz oddala się, a raz przybliża, tak perspektywa czasowa determinuje rodzaj narracji – wszechwiedząca przechodzi w pierwszoosobową i na odwrót, po to, by poszerzyć pole otrzymanego obrazu. Aby umożliwić nam bliższe podejście do bohaterów. Zajrzenie w ich targane strachem dusze. Żeby poczuć wzrastającą w nich stopniowo determinację. Autorka dokonała w moich oczach czegoś niezwykle rzadkiego. Umiejętnie, z niespotykaną wręcz precyzją przeniknęła meandry psychiki wykreowanych przez siebie bohaterów, nadając im niesamowitą głębię. Odmalowując złożone emocje i powołując do życia indywidualne demony, które tkwiły przyczajone do skoku już od wczesnego dzieciństwa. Bagaż, który cholernie ciężko udźwignąć bez oglądania się wstecz. Diaboliczny chichot okrutnego losu, który rozbrzmiewa zwielokrotnionym echem w dorosłym życiu. Jestem zachwycona plastycznością z jaką Ewa nakreśliła bolesne emocje. Jest w nich zawarty zarówno realizm, jak i należyty szacunek bez prześmiewczego wydźwięku. I właśnie takie thrillery psychologiczne chciałabym czytać. Z naciskiem na pogłębioną charakterystykę, a niekoniecznie na szalone i niewiarygodne plot twisty, które nierzadko zakrawają o teatralność przystającą swoim rozmachem raczej filmom niż powieściom.

Tam, gdzie dzień równy jest nocy.
Tam, gdzie teraźniejszość styka się z przeszłością.
Tam, gdzie młodzieńcze traumy nie zostały ujarzmione.
Tam, gdzie zrodziły się fobie.
Równonoc. "A co, je­śli wszyst­ko się na­gle zepsuje i zostanie tylko ciem­ność?"

Ta ciemność została, w sercu dziecka.
I śmierć wdzierająca się do życia bez zaproszenia.
Wspomnienia, które nigdy nie odchodzą.
Smutek, żal i tęsknota. Bo jakaś cząstka umarła w niej, wraz ze śmiercią siostry. I zostawiła fobię. Fobię, która miała być uleczona w ośrodku, a wraz z nią, 5 innych podobnych osób.

Naznaczeni przez los bolesnym dzieciństwem.
Jako dorośli zbierają żniwa.
Ich strach jest tak ogromny, że potrafi sparaliżować.
Zwierzęta drzemiące w człowieku, czychają, aby opuścić bezpieczne klatki.

Ewa Przydryga wrzuciła mnie w ogień emocji. Zamieszała morzem wspomnień, potęgowanym własnym strachem, podsycane dorosłym lękiem.

Autorka wykreowała postaci, dręczone wydarzeniami przeszłości. Te demony nie odeszły w zapomnienie. Trauma trudnego dzieciństwa pozostała do dzisiaj.
Akcja toczy się dwutorowo odsłaniając bolesną prawdę.
Ewa Przydryga zabiera nas w mroczny świat lęków i po mistrzowsku ukazuje kontrowersyjne metody prowadzonej terapii, która miała pomóc wyzbyć się choroby. Zamiast tego ginie ich terapeuta, którego wszyscy nienawidzili.
Nietuzinkowa, wciągająca, psychologicznie nakreślona, wybrzmiała emocjami.