Koniec gry

Nie mogłem się doczekać, aby zanurzyć się w ostatnim rozdziale trylogii, która zaczęła się od „Ragdoll” i była kontynuowana przez „Przynętę”. Śledząc życie i śledztwa Wolfa, Baxtera i ich ekipy w chaosie, byłem ciekaw, jak Cole zakończy ich historię. Czy będzie to kolejny pościg w labiryncie niebezpieczeństw, czy coś zupełnie innego? Okazuje się, że to drugie — zmiana tempa, która pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami.

Od samego początku widać, że „Koniec gry” nie jest takie jak poprzednie. Cole wycofuje się z akcji, która przyspiesza bicie serca, oferując zamiast tego bardziej powściągliwą, klasyczną angielską procedurę policyjną. Zagadka morderstwa zaczyna się od szokującej śmierci emerytowanego detektywa Finlaya Shawa. Znaleziony zamknięty w gabinecie z bronią u boku. Ale dla detektywa Wolfa, który powrócił z dobrowolnego wygnania, sprawa nie jest taka sama. Współpracując z Baxterem i obsadą znajomych twarzy, Wolf rzuca się w to, co staje się bitwą na spryt i psychologicznym rozwikłaniem, zamiast zwykłego gorączkowego pościgu za szalonym mordercą.

Powiedzmy to od razu ta historia nie dotyczy tego kto popełnił zbrodnię. To jest jasne od samego początku. Zamiast tego książka skupia się na pytaniu, jak to udowodnią? To sprytny koncept, który przywodzi na myśl klasyczną formułę Columbo, w której widzowie znają sprawcę od samego początku, a intryga tkwi w rozwikłaniu ich planu. Niestety, ta sprytna konfiguracja chwieje się pod ciężarem nieco mało inspirującego wykonania.

Największy problem? Brak napięcia. W przeciwieństwie do przesiąkniętego adrenaliną chaosu „Ragdoll”, „Koniec gry” wydaje się stonowany, wręcz przesadnie. Śledztwo toczy się w stałym tempie, ale rzadko kiedy jest wciągające. Jest celowe skupienie się na logice i procedurze, ale jest to doprawione logicznymi lukami i momentami, w których Cole wydaje się szukać zwrotów akcji, które nie do końca trafiają. Czasami wydawało się, że historia utknęła w martwym punkcie, czekając na olśnienie lub dramatyczne objawienie, które przywróci ją do życia. Kiedy nadeszły takie momenty, często wydawały się sztuczne, jak wyciągnięcie królika z kapelusza, zamiast dostarczenia organicznego zwrotu akcji.

To, co działa w „Końcu gry” to postacie. Jeśli śledziłeś trylogię, wiesz, że Wolf, Baxter i ich koledzy są prawdziwym sercem tej serii. Ich dynamika — w równych częściach koleżeństwo, irytacja i humor — sprawiła, że ​​nie mogłem oderwać się od książki. Talent Cole'a do pisania ostrych, dowcipnych dialogów tutaj lśni. Baxter w szczególności jest tak samo bezczelny i zabawny jak zawsze, dostarczając ciętych ripost, które rozśmieszały mnie nawet w wolniejszych momentach. Mroczna intensywność i sarkastyczny humor Wolfa są dobrze wyważone, a ich chemia jako duetu wydaje się autentyczna i przeżyta.

„Koniec gry” nie jest w pełni satysfakcjonujące jako samodzielna lektura. Cole próbuje zrównoważyć dostępność dla nowicjuszy z nagradzaniem długoletnich fanów, ale wynik mocno skłania się ku temu drugiemu. Istnieje niezliczona ilość odniesień do wydarzeń i wątków z „Ragdoll” i „Przynęty”. Bez tego kontekstu nowy czytelnik może mieć trudności z nawiązaniem kontaktu z postaciami lub uchwyceniem ciężaru niektórych objawień. Ta książka wydaje się być mniej świeżym początkiem, a bardziej epilogiem.

Jako ostatnia część trylogii, książka rzeczywiście przynosi zamknięcie. To cichsze, bardziej refleksyjne zakończenie, niż się spodziewałem, ale działa na swój sposób. Skupienie się na spuściźnie Shawa i wzajemnym oddziaływaniu przeszłości i teraźniejszości zespołu nadaje książce emocjonalny rezonans, który pozostaje po ostatniej stronie. Jest jasne, że Cole chciał odejść od formuły swoich wcześniejszych prac, eksperymentując z wolniejszą, bardziej zorientowaną na postacie narracją. Chociaż doceniam ambicję, wykonanie nie zawsze trafiało w sedno.